22-23 oktober 2015: Mission accomplished!

Deze laatste dagen is het de afsluiting van onze missie.  Een raar gevoel om na 5 jaar alles los te laten…  Maar het is met toch wel met een gerust hart. We hebben op vijf jaar tijd veel vooruitgang kunnen boeken: goede verzorgingstechnieken, propere wonden, minder wondinfecties en doorligwonden, goede huidtransplantaties, een geslaagde introductie van stomazorg, … En we hebben 3 verpleegkundigen op kunnen leiden die ons werk met het nodige enthousiasme zeker verder zullen zetten. 

Gisteren hebben we eindelijk Mme Eulalie, de directrice Nursing, nog eens kunnen spreken. Ze was immers vanaf zondag al opgevorderd om mee te gaan naar Kinshasa om Dokter Lewo te verzorgen.  Hij is zondag getransfereerd naar daar omdat ze daar een CT scanner hebben.  Ondertussen gaat het gelukkig geleidelijk terug beter met hem, al zal het nog wel even duren eer hij terug actief is. Het is hier inderdaad de gewoonte dat de ‘aide malade’ de zieke helpt, en zeker in Kinshasa. De verpleegkundigen geven er de medicatie en doen de hoogst noodzakelijke zorgen, maar wassen of eten geven is daar niet bij. Als je dus niemand hebt die voor je zorgt, kan het zijn dat je gewoon verhongert. Maar in ieder geval, was zij ook zeer tevreden met het geleverde werk van deze en de vorige missies. Ze heeft nu zelf kunnen ervaren hoeveel beter de wondzorg in Kisantu verloopt dan in het ziekenhuis van Kinshasa.

Verder hebben we deze dagen ook alle beschikbare informatie van de laatste vijf jaren doorgegeven aan de referentieverpleegkundigen en de artsen van het ziekenhuis hier en aan deze van de andere Memisa ziekenhuizen.  Op die manier hebben ze normaal gezien alle nodige bagage om het werk verder te zetten. Al hebben we om hen te helpen, gisteren als finishing touch nog even een presentatie gemaakt die het nieuwe wondzorgprotocol op een eenvoudige en praktische manier toelicht.  Deze kunnen ze gebruiken om verpleegkundigen, artsen en studenten makkelijk op te leiden op vlak van de wondzorg.

Natuurlijk zijn er deze dagen ook de nodige evaluaties. Gisteren hebben we al met Eulalie samengezeten, vandaag is het voorstelling voor de directie en de hele staf van St Luc.  Ik heb dus nog even mijn beste Frans moeten boven halen om niet uit de toon te vallen.  Maar in tegenstelling tot de andere jaren heb ik iets meer tijd gehad om alles goed voor te bereiden.  Wat ik in ieder geval na deze missie niet zal missen, is het eindeloos wachten.  Een academisch kwartier is hier eerder een academisch half uur of zelfs een uur.  Op tijd komen zit er niet in voor een Congolees. Elk overleg begin minimum een kwartier of een half uur te laat.  Wat ik daarentegen wel zal missen is de ontzettende dankbaarheid en appreciatie die je hier krijgt voor alles.  Ik verschiet er elke dag van wie me hier ondertussen allemaal kent en hoeveel keer ik niet ‘Bonjour Kris’ te horen krijg. Ook in het ziekenhuis hebben ze vandaag zelfs een kleine receptie gegeven speciaal uit dankbaarheid voor het einde van de wondzorgmissie.

Vanavond zijn we door onze collega referentieverpleegkundigen uitgenodigd om mee iets te gaan drinken in een lokale pub in Kisantu.  Zo’n uitnodiging kan je natuurlijk niet afslaan. We zijn dus benieuwd.  Het is in ieder geval een mooie afsluiting van de fijne samenwerking tijdens deze missie.  AL hopen we natuurlijk dat er nog een vervolg komt, nl dat ze de mogelijkheid krijgen om volgend jaar een stage de perfectionement te komen doen in Leuven. Dit zou voor hen een grote meerwaarde zijn en voor ons toch wel de kers op de taart!

Ondertussen beginnen ze hier te beseffen dat dit na vijf jaar mijn laatste missie is.   Ze zijn namelijk al zo gewoon dat ik elk jaar kom, dat ze me volgend jaar al terug verwachten.  Ook de zusters vinden dat ik toch nog maar eens moet terugkomen... We zullen wel zien wat de toekomst brengt.  Zoals reeds gezegd, voorlopig stopt het verhaal hier in Congo.  Mijn valies is ondertussen al gemaakt, niet dat dit veel inhoudt. Ik heb zoals elk jaar maar een vijfde om mee terug te nemen.  

Als afsluiting voor de missie deze avond bij de zusters, hebben Liesbeth, Philip en ik een kleine sketch gemaakt met verschillende uitspraken van de zusters.  Hopelijk kunnen ze er mee lachen. We zijn momenteel nog aan het oefenen, wat soms wel hilarische taferelen oplevert.  Morgen nog de hatelijkste dag van de reis, nl een zeer lange reisdag van 9u ’s morgens tot vijf uur ’s nachts met meestal niet veel slaap.  Altijd de dag waar we het minst naar uitkijken. Maar anderzijds overheerst wel de tevredenheid dat we terug thuis kunnen komen.  Want ook al was het hier niet slecht, thuis bij je familie en vrienden is het toch nog het beste!

Leuk dat jullie mijn blog gelezen hebben. Ik hoop dat het een beeld heeft kunnen scheppen van het dagelijkse leven in Congo en anderzijds wat een wondzorgmissie hier inhoudt.  De afgelopen jaren waren voor mij in ieder geval een onvergetelijke en rijke ervaring. Ik ben blij dat ik deze kans heb gekregen…

De boodschap die ik jullie wil meegeven is: maak je niet druk, relativeer een keer meer, wees gelukkig met hetgeen je hebt, en geniet vooral van elke dag!

Veel groeten,

Kris

21 oktober 2015: regen = later gaan werken

Om 7 uur barst er hier een zeer hevig onweer los.  Gevolg is dat het leven hier dan volledig stil valt. Iedereen blijft binnen of gaat ergens schuilen. Leerlingen gaan niet naar school en werken doe je gewoon wat later.  Dit is dus ook het geval in het ziekenhuis.  Als we om acht uur in het ziekenhuis komen is er bijna geen kat te bespeuren.  Philip stelt zijn les maar uit tot de namiddag aangezien voor een lege zaal spreken ook wat belachelijk is… In de hoop natuurlijk dat er dan meer volk is. Ook voor ons valt er niet veel te doen…  We besluiten na een half uur wachten om maar terug naar de zusters te gaan. Zo kunnen we toch nog wat voorbereidend werk doen en wat verslagen maken. 

Als we na de regen rond 10u30 terugkeren naar het ziekenhuis, beginnen geleidelijk de artsen en verpleegkundigen toe te komen.  Dit maakt natuurlijk dat de werkdag met een serieuze vertraging begint en met minder volk, want sommigen komen gewoon niet werken.  Op chirurgie  bijvoorbeeld zijn ze om 11u nog maar steeds met de helft van het personeel.  En voor de nachtdienst is dit ook geen pretje.  Deze beginnen al om 17 u en werken normaal tot 8u30. Maar als er dan nog eens twee uren bijkomen…

We proberen toch nog enkele patiënten te gaan zien op chirurgie waar onze hulp meer dan welkom is.  Een eerste patiënt is er een die vorige week een huidtransplantatie heeft gekregen.  Vandaag moeten na vijf dagen de verbanden voor de eerste keer open.  En wat een succes, het resultaat is echt wel schitterend.  De huidgreffen zijn perfect ingegroeid zonder enige tekens van infectie.  Hun manier van werken loont dus. Echt wel een groot verschil met twee jaar geleden.  

Verder vraagt Hypolyt ons ook om nog eens even te helpen bij het kind met brandwonden.  Om de verbandtijd te beperken, bereiden we alles al zeer goed voor.  Maar in tegenstelling tot maandag is de jongen vandaag enorm rustig. Wat blijkt, blijkbaar is de nonkel erbij waar het kind enorm veel schrik van heeft. Hij heeft immers een stok bij…  Door de betere voorbereiding en de kalmte van de jongen, verloopt vandaag gelukkig het verband zeer vlot en zelfs zonder enige traan.  Wat een verschil met het gevecht van eergisteren. Al zou ik het voorbeeld van de stok toch niet aanraden…

Na de middag zitten we nog een voorlaatste keer samen met ons wondteam Serge, Hypolyte en Mireille. De vierde en minst gemotiveerde verpleegster lijkt af te haken. Op zich geen probleem aangezien de anderen supergemotiveerd zijn.  We hebben heel wat infomateriaal voor hen verzameld dat we samen met hen eens overlopen.  Ze zijn supertevreden, maar hebben nog één vraag. Nl of we hen nog kunnen helpen met een presentatie voor educatie van nieuwe verpleegkundigen en studenten. Voor hen inderdaad geen evidentie, voor ons een klein probleem. We weten dus waar we ons vandaag en morgen nog mee kunnen bezig houden. Het einde van ons project nadert!

19-20 oktober 2015: warm, warmer, warmst

Deze dagen is het niet te doen.  Temperaturen van meer dan 36 graden, en afkoelen doet het niet echt. ’S Nachts is het nog meer dan 23 graden, zelfs na een goed onweer.  Je hoeft dus echt niet veel te doen om te zweten.  Bijkomend probleem is dat de korte nachten ook voelbaar zijn.  Inslapen is niet evident, je wordt zeer veel wakker, bovendien elke nacht Malarone dromen, en vanaf vijf uur begint hier al de dag.  Al bij al zijn we dus zeer tevreden dat deze afrondingsmissie zeer goed loopt.

Vandaag en gisteren hebben we ons gefocust op stomazorg en brandwondenzorg.  De stomazorg begint al goed ingeburgerd te geraken. Hypolit wordt ondertussen al een echte expert en ook de patiënten zijn zeer tevreden van deze enorme vooruitgang.  Alles is immers beter dan een gewoon plastiek zakje als stomarecipiënt.   Ondertussen hebben we ook nog eens ons ‘gevecht’ gevoerd om het kind met brandwonden te verzorgen.  Niet leuk en zeker niet makkelijk om te doen, maar er is geen keuze.  Bij ons zouden we zo’n patiëntje onder narcose brengen, maar hier is daar geen sprake van.  Gelukkig evolueert de wonde redelijk goed.

Ook de lessen verlopen vlot.  Er komen heel wat vragen en er is heel wat interactie, veel meer dan dat we gewoon zijn volgens Congolese normen.  Ze geven zelf heel veel voorbeelden uit hun praktijk, wat het voor ons ook interessant maakt.  Brandwonden agv de uitlaat van de moto is hier bijvoorbeeld schering en inslag. Niet te verwonderen als je ziet hoeveel Chinese moto’s hier rond ‘rijden’.  Als we dit al zo mogen noemen, want het zijn echte zotten op hun moto’s. 

Voor de praktijksessie van stomazorg had Hypolit zelfs speciaal een jongetje met een stoma laten terugkomen. Zo kon hij direct aan de anderen tonen hoe het moest.  Dit maakt dat we echt wel een gevoel hebben dat we hen heel wat hebben kunnen bijbrengen en ze goed bezig zijn.

Gisteren was het bovendien ook kookavond. Naar gewoonte heb ik nog eens mijn kookkunsten mogen tonen om spaghetti à la congolèse te maken.  Zeer lekker, toch volgens de zusters.  Vandaag was het een iets rustigere dag. Zo hebben we deze avond nog even tijd gehad om nog eens een kleine wandeling te maken via de bron naar de basiliek en het huis van de bisschop. We wilden namelijk zien hoe ananassen groeiden. En ja dus niet aan de boom, maar vanuit de grond. En ze smaken hier ontzettend zalig.

Zweterige groeten,

18 oktober 2015: zondag, rustdag

Vandaag heb ik eens kunnen uitslapen tot 8u30. Zaaalig!  De anderen begonnen zich blijkbaar al zorgen te maken… Na het ontbijt zijn we een kleine wandeling gaan maken in het wijkje achter het ziekenhuis, campe Nbata. Altijd leuk om het echte Congolese leven te zien.   Je merkt wel veel verschillen tussen de huisjes.  Er zijn er wel bij die hun tuintje afsluiten met een bamboehek, hun zand mooi opvegen, muurtjes bouwen voor hun huis,…  Maar anderzijds zijn er ook wel rommelkotjes tussen de geiten en varkens… In een huis was er ook net een doop aan de gang.  Op een bepaald moment konden we niet meer verder omdat we plots voor een kloof van bijna 6 meter stonden.  Nog een gevolg van het vorige regenseizoen…  En wat begon met een rustige wandeling, werd al snel een wandeling met eerst 10, nadien 20, 30, 40 en jawel op de duur bijna 50 kinderen die ons volgden.  Na een tijdje hadden we het gevoel dat we bijna zelf een attractie waren: ‘een zondagswandeling met de Mundele’.

Na de gebruikelijke kip met frieten, hebben we een korte siesta gehouden. Vervolgens zijn Liesbeth, Philip en ik nog een wandeling gaan maken in de Jardin Botanique.  Een zalig weer en een prachtige natuur, wat wil je nog meer op een zondagnamiddag.  Er waren ook zeer veel jongeren in de Inkisi rivier aan het zwemmen en in de bomen aan het klimmen.  En iets later waren er twee kinderen aan het spelen met hun zelf gemaakte vrachtwagens van recuperatiemateriaal.  Voortgetrokken met een stok met een touwtje, het is wat anders dan de afstandbediening bij ons luxespeelgoed. Als we terugkeerden was het al bijna half zes, net op tijd om de prachtige zonsondergang te zien.  Ongelooflijk mooi en zeer snel, want om zes uur is het reeds donker…

Als we terug bij de zusters aankwamen, was voor de verandering de elektriciteit weer uitgevallen. Ook de stroomgenerator van het ziekenhuis werkte niet. Een douche met het licht van een zaklamp, het is eens iets anders. Gelukkig was er nog water, want ook is momenteel geen evidentie meer doordat de pomp lang niet gewerkt heeft. Hopelijk lukt het straks nog even om de blog te posten. Je merkt, we worden hier weer dagelijks geconfronteerd met gebrek aan de meest elementaire dingen, nl water en elektriciteit.  Prijs je gelukkig!

17 oktober 2015: terug in de tjd...

Vandaag een superdag gehad.  We hebben met Complet een uistap gemaakt naar Lemfu, een dorpje een 30 km van hier.  Je zou denken ‘een korte rit’, al klopt dit hier niet altijd.  Het eerste stuk waren nog redelijk normale ‘kiezelpaden’, maar dit ging al snel over in een soort van veldwegen met kloven tot bijna een halve meter. We hebben soms meer aan 5à 10 km gereden dan aan 50 km/h.  Eerst zijn we een centre de santé gaan bezoeken in Ngeba. Ik was hier al geweest, maar het blijft toch altijd wel een verschrikking hoe mensen hier leven en overleven. We hebben er een rondleiding gekregen in het labo waar ze vooral op malaria controleren,  een drietal testen doen en indien nodig een microscoop ter beschikking hebben. Iets verder lagen er verschillende zieken in vuile bedden.  In de materniteit lagen een vijftal moeders met hun kleine baby’s, een kamertje verder een eenzaam vrouwtje met weeën te wachten op haar bevalling. Echt schrijnend, zeker als je dan nog eens de bevallingstafel ziet. Of liever niet wil zien…

Nadien zijn we doorgereden naar een seminarie in Lemfu. De plaatselijke abbé was onmiddellijk bereid om ons mee een uitgebreide rondleiding te geven.  Tijdens het wachten klonken vanuit de kerk iets verder leuke gezangen van een koor.  Onze nieuwsgierigheid bracht ons naar daar, waar we een superenthousiaste swingende bende jongeren aantroffen die geweldig zongen. Gewoon zalig.  Ondertussen stond de abbé ons reeds op te wachten om naar de waterval en lokale elektriciteitscentrale te gaan iets verder.  De weg naar ginds was ongelooflijk. Een pad van een halve meter in de wildernis waar je met een jeep doormoet, een hobbelig oerwoudavontuur.  De centrale zelf was ook ongelooflijk.  Een klein kot waar met het water van een klein stuwmeertje elektriciteit werd opgewekt.  Oorsprong van 1935, jawel. Het water spoot langs alle kanten, met een meter verder batterijen om de motor op te starten en daarboven de kabels die de elektriciteit doorgaven naar een transformator iets verder. Al geluk dat we niet geëlektrocuteerd werden. Dat dit nog bestaat. Maar het levert blijkbaar elektriciteit voor de verschillende seminaries voor 6000 studenten.

Bij het vertrek terug hebben we nog even een platte band moeten vervangen, wel te verstaan in de wildernis bij een temperatuur van 35°, om vervolgens nog langs een ander seminarie te gaan.  Vroeger moet het hier echt prachtig geweest zijn, maar nu is het vaak toch vergane glorie.  De abbé was super enthousiast en leidde ons nog wat verder rond in de omstreken van Lemfu.  Tot slot hebben we nog even een dispensarium van de Soeurs de Namur bezocht waar we konden vaststellen dat het ook anders kan.  Het was een klein ziekenhuisje met een tweetal paviljoenen, een kant voor de zieken, de andere kant voor de materniteit.  Er was een operatiezaaltje en er waren zonnepanelen om elektriciteit te leveren. De oplossing voor hier! Het was er verder ook superproper voor congolese normen.  Eigenlijk een voorbeeld van hoe het hier zou moeten… Al blijft het hier toch wel speciaal om te leven. In ieder geval  geen evidentie.  Dat zijn de dingen die we onderweg terug ook vaststelden: de huisjes waar ze leven tussen de geiten, kippen en varkens, kleine kinderen en moeders die kilometers lopen langs de stoffige weg met tonnen water of ander dingen op hun hoofd, wrakken langs de weg of in een ravijn,  te veel om op te noemen.

Na een frisse ijskoude douche, wat echt wel nodig was, hebben we nog even tijd om wat bij te praten en ik om mijn blog te schrijven. Op de achtergrond klinken ondertussen de gezangen van de verpleegkundestudenten iets verder terwijl ik nog een mail binnen krijg van een kennis uit België mbt een brandwondenprobleem voor een vriendin in Zuid-Afrika. Hoe klein kan de wereld zijn…

Veel groeten

16 oktober 2015: missie stomazorg

Missie stomazorg is gestart. Vandaag hebben we onze eerste drie patiënten behandeld.  We zullen zien of het hier ook werkt maar we hebben er goede hoop op. We hebben zelfs aan patiënten educatie gedaan.  Bovendien is het me deze morgen gelukt om eindelijk met hulp vanuit België mijn presentatie te downloaden.  De wonderen zijn de wereld dus nog niet uit.  Verder hebben we ook nog een kind met brandwonden verzorgd. Geen evidentie zonder pijnmedicatie,  maar gelukkig is de wondevolutie na twee dagen al veelbelovend.

Deze namiddag hebben we een interactieve les gegeven rond wondzorg.  Wel met wat vertraging… Het academisch kwartier geldt hier gelukkig niet.   Maar eens we bezig waren, ging het schitterend. Het is superleuk om te zien hoe ze geëvolueerd zijn, meedenken en zelf goede voorstellen beginnen geven.  Zelfs Philip, een van onze dokters die de les mee volgde, was onder de indruk van de super interactie. Een mooie afsluiter van de eerste werkweek.

Verder is het vandaag een beetje een dag van ups en downs bij de zusters. Enerzijds de verjaardag van zuster Cecilia met straks nog een heus feestmaal. Maar anderzijds de bezorgdheid voor een van de priester-dokters die ook de dagelijkse mis doet.  We hebben hem vandaag op spoed moet laten opnemen met vermoedelijk een kleine hersenbloeding.  Afwachten dus maar en het beste hopen.  Op die momenten besef je nog eens in wat een luxe wij soms leven.

Morgen gaan we op uitstap met onze gids Complet.  Het weer gaat hier super zijn. Hopelijk een dag om te genieten! Fijn weekend.

14-15 oktober 2015: Geduld is een schone deugd...

 Als je hier geen geduld leert hebben, dan zal je het nooit leren…  Vandaag ben ik meer dan twee uur bezig geweest met een document te downloaden, om dan uiteindelijk er nog niet in te slagen.  Het internet is hier gigantisch traag.  Ik denk dat een postduif hier nog sneller is.  Blijkbaar een probleem dat de laatste maanden in heel Congo aan de hand is.  Dit maakt dat het vaak niet evident is om de nodige voorbereidingen te doen voor de volgende werkdag.   Het is dus continu plannen en herplannen. Het geluk dat dit hier geen probleem is. Ze zijn al blij als ze weten wat ze morgen gaan doen.

Verder was het vandaag net als gisteren een fijne werkdag.  Wondteam Kisantu bestaat uit 4 enthousiaste verpleegkundigen die echt meedenken. Gisteren hebben we met hun feedback het wondprotocol aangepast naar hun noden.  Vandaag hebben we de nieuwe versie voorgesteld: een mooi eindresultaat van een goede samenwerking. Verder heeft Madame Eulalie, de directrice, een evaluatie voorgesteld van de wondzorgmissies van 2011 tot nu. Het was zeer leuk om ook hun positieve feedback te horen die bovendien goed overeenkomt met onze visie.  En onze informatie verspreidt zich verder. Ook in de 4 andere Memisa ziekenhuizen zijn ondertussen ons wondprotocol en de honingzalf geïmplementeerd met goede resultaten. Je merkt, hier zit een gelukkig iemand.  De inspanningen worden beloond!

Verder kan ik jullie misschien nog even jaloers maken met de huidige zalige temperatuur, het zonnetje op het terras terwijl ik mijn administratie doe.  Het belooft weer een aangename avond te worden. Philip en ik oefenen dagelijks ons Congolees Frans met de nodige klemtonen. Er wordt dus heel wat afgelachen. Alleen maar te hopen dat straks onze kakkerlak niet meer op bezoek komt en de nacht wat rustiger is. Afgelopen nachten was er immers een ganse nacht gezongen voor de rouw van een overledene.  Een typische traditie.  Al relativeer je hier heel veel, dus wat is het probleem?

En morgen, morgen is het feest. Zuster Cecilia is jarig.

Zonnige groeten!

13 oktober 2015: het regenseizoen is begonnen

Vandaag starten we onze werkdag met nog eens een observatietoer door het ziekenhuis.  We willen namelijk registreren hoeveel uitgebreide wonden en decubituswonden er zijn.  Wat al snel opvalt, is dat we eigenlijk zeer tevreden mogen zijn.  Er zijn zeer weinig doorligwonden, ze hebben meer aandacht voor preventie, en de wondzorg verloopt zeer goed.  Goede wondreiniging, goede technieken, zelfs de verbandsets zijn verbeterd.  Je merkt het ook aan de verpleegkundigen die meer mee nadenken en zelf ook de verbeteringen vaststellen. Ons project loopt dus zoals verwacht! 

Na de middag zitten we voor de eerste keer samen met het wondteam Kisantu in spé.  Madame Eulalie stelt de vier verpleegkundigen voor die ze hiervoor geselecteerd heeft.  Het begint duidelijk te worden voor hen dat we ons project aan het afronden zijn en zij het nu gaan moeten overnemen. Samen met hen stellen we het programma op voor de volgende dagen zodat we ze zo optimaal mogelijk kunnen voorbereiden.  Onze missie zal er dit jaar wat anders uit zien aangezien de klemtoon nu zal liggen op de namiddag.  

Ondertussen is de wind komen opzetten en valt de regen met bakken uit de lucht.  Het regenseizoen is dus begonnen.   Nadeel is natuurlijk dat er tijdens het onweer ook geen internet is.  Het is al de moeite geweest deze dagen. Elke dat valt de elektriciteit wel enkele keren uit.  Positief is natuurlijk dat de temperaturen momenteel te doen zijn.  Ik heb zelfs een trui nodig. Als we na het overleg terug naar de zusters moeten, zijn we dan ook doornat. Ook al is het maar 100 meter lopen…  We nemen nog wat de tijd om de verdere voorbereidingen te treffen voor de volgende dagen.  De namiddag is zo om.  En ondertussen blijft het maar regenen.  Onze dagelijkse kaartavond met de dokters en zuster Cecilia zal vanavond waarschijnlijk in het water vallen. We zullen ons anders moeten bezig houden.

Natte groeten

12 oktober 2015: de laatste fase...

Ook al was het nog vrij warm en kraaide de haan wel heel vroeg, toch was het al bij al een goede nacht… Rond half zeven worden we gewekt met de zustergezangen.  Na het ontbijt maken we ons klaar om naar de openingsviering te gaan in de kapel.  Zoals gewoonlijk worden we weer hartelijk verwelkomd, we krijgen zelfs een klein applaus.  De start van de werkweek verloopt wat moeizaam, maar dat hadden we wel verwacht.  De bal ligt deze missie in hun kamp, en dat zijn ze niet echt gewoon.  We besluiten om onze ronde te doen en te bekijken wat er nog allemaal is overgebleven van onze vorige missies.

Op alle afdelingen is het weer een blij weerzien.  Na de spoedgevallen bezoeken we de intensieve zorgen.  Dit is hier nieuw.  Er liggen twee subcomateuze patiënten, maar de verzorging lijkt vrij vlot te verlopen. We zetten onze toer verder en stellen, toch met enige blijheid, vast dat ze goed bezig zijn.  Weinig doorligwonden, propere wonden, wel enkele wonden die al zouden kunnen getransplanteerd zijn met huidgreffen, maar de vuile geïnfecteerde wonden van in het begin komen we gelukkig niet meer tegen.   Natuurlijk word je ook weer geconfronteerd met enkele extreme gevallen zoals een ondervoed meisje van 6 jaar met een open buik.  Haar armpjes zijn dunner dan mijn twee vingers.  Triestig…  Of een dametje van 89 met een wonde.  Ze is zo tevreden dat we ook haar wonden eens bekijken.

Ondertussen is het nog wat warmer geworden, wat maakt dat we ons onbewust wat beginnen aanpassen aan het congolese ritme.  Na de middag proberen we wat zicht te krijgen op het stomamateriaal dat we hebben meegebracht. Blijkbaar geen simpele klus, zeker niet omdat we het voor hen wat overzichtelijk willen houden. De tijd vliegt en na nog wat administratie, bekijken we nog even hoe we onze verdere week gaan plannen.   Het wordt duidelijk wat we nog moeten doen.  Vervelen zullen we ons niet.

We sluiten onze eerste werkdag af met een korte wandeling. Altijd een leuke belevenis. Tijdens de wandeling komen we nog een patiënt tegen met een zeer grote wonde die al bijna drie jaar bestaat. Hij herkent me direct en roept 'Bonjour, Monsieur Kris'.  Ik heb hem toevallig vandaag gezien op de chirurgie en voorgesteld dat we gingen bekijken om een nieuwe operatie te plannen.  De dankbaarheid van hem en zijn ouders tijdens de ontmoeting is enorm.  Voor hen betekent onze komst weer een beetje hoop. We zullen zien of we het waar kunnen maken.

Ondertussen is de elektriciteit al weer voor de derde keer uitgevallen.  De blog zal dus soms wat op zich laten wachten...

 

11 oktober 2015: welkom in de sauna

Ook al is het vandaag bewolkt, de warmte (33°) en een vochtigheid van meer dan 60% vallen op jou. Dit gevoel heb je al direct wanneer je van het vliegtuig stapt.  Al bij al een goede vlucht gehad, een verwonderlijk vlotte douanecontrole en koffers ter beschikking op minder dan een half uur.  Wat kan je nog meer wensen.  De vernieuwing van de luchthaven met Belgisch geld is blijkbaar een grote vooruitgang.  Vervolgens zijn we naar onze vaste slaapplaats op de cinquième rue gereden met de gebruikelijke taferelen op de weg.  Na vijf keer word je het ondertussen wel wat gewoon.

Vandaag rond half zeven gewekt met gospelsongs waar ze bij ons nog iets van kunnen leren.  Na een ijskoude douche en een goed ontbijt zijn we rond negen uur vertrokken naar Kisantu.  Soms toch wel grappig wat je hier allemaal ziet: een man die zijn eigen busje met een touw al lopend vooruit trekt, een moto met drie personen op en vijf man achter met in-line skates, … te gek om alles op te noemen. Na een uurtje zijn we uiteindelijk Kinshasa uit om dan nog een tweetal uren te hobbelen van op een klein hard achterbankje.  Comfortabel is anders.

Het welkom bij de zusters is zoals altijd even hartelijk.  Na een aperitief is er de gebruikelijke maaltijd met tomatensoep, kip met frieten en ijs als dessert. Dan is het tijd voor een kleine siësta en de gebruikelijke voorbereidingen. Bijna klaar voor de start!