Deze laatste dagen is het de afsluiting van onze missie. Een raar gevoel om na 5 jaar alles los te
laten… Maar het is met toch wel met een
gerust hart. We hebben op vijf jaar tijd veel vooruitgang kunnen boeken: goede verzorgingstechnieken,
propere wonden, minder wondinfecties en doorligwonden, goede
huidtransplantaties, een geslaagde introductie van stomazorg, … En we hebben 3
verpleegkundigen op kunnen leiden die ons werk met het nodige enthousiasme zeker
verder zullen zetten.
Gisteren hebben we eindelijk Mme Eulalie, de directrice
Nursing, nog eens kunnen spreken. Ze was immers vanaf zondag al opgevorderd om mee
te gaan naar Kinshasa om Dokter Lewo te verzorgen. Hij is zondag getransfereerd naar daar omdat
ze daar een CT scanner hebben. Ondertussen
gaat het gelukkig geleidelijk terug beter met hem, al zal het nog wel even
duren eer hij terug actief is. Het is hier inderdaad de gewoonte dat de ‘aide
malade’ de zieke helpt, en zeker in Kinshasa. De verpleegkundigen geven er de
medicatie en doen de hoogst noodzakelijke zorgen, maar wassen of eten geven is
daar niet bij. Als je dus niemand hebt die voor je zorgt, kan het zijn dat je
gewoon verhongert. Maar in ieder geval, was zij ook zeer tevreden met het
geleverde werk van deze en de vorige missies. Ze heeft nu zelf kunnen ervaren
hoeveel beter de wondzorg in Kisantu verloopt dan in het ziekenhuis van
Kinshasa.
Verder hebben we deze dagen ook alle beschikbare informatie
van de laatste vijf jaren doorgegeven aan de referentieverpleegkundigen en de
artsen van het ziekenhuis hier en aan deze van de andere Memisa
ziekenhuizen. Op die manier hebben ze
normaal gezien alle nodige bagage om het werk verder te zetten. Al hebben we om
hen te helpen, gisteren als finishing touch nog even een presentatie gemaakt
die het nieuwe wondzorgprotocol op een eenvoudige en praktische manier
toelicht. Deze kunnen ze gebruiken om
verpleegkundigen, artsen en studenten makkelijk op te leiden op vlak van de
wondzorg.
Natuurlijk zijn er deze dagen ook de nodige evaluaties.
Gisteren hebben we al met Eulalie samengezeten, vandaag is het voorstelling
voor de directie en de hele staf van St Luc.
Ik heb dus nog even mijn beste Frans moeten boven halen om niet uit de
toon te vallen. Maar in tegenstelling
tot de andere jaren heb ik iets meer tijd gehad om alles goed voor te
bereiden. Wat ik in ieder geval na deze
missie niet zal missen, is het eindeloos wachten. Een academisch kwartier is hier eerder een
academisch half uur of zelfs een uur. Op
tijd komen zit er niet in voor een Congolees. Elk overleg begin minimum een
kwartier of een half uur te laat. Wat ik
daarentegen wel zal missen is de ontzettende dankbaarheid en appreciatie die je
hier krijgt voor alles. Ik verschiet er
elke dag van wie me hier ondertussen allemaal kent en hoeveel keer ik niet ‘Bonjour
Kris’ te horen krijg. Ook in het ziekenhuis hebben ze vandaag zelfs een kleine
receptie gegeven speciaal uit dankbaarheid voor het einde van de wondzorgmissie.
Vanavond zijn we door onze collega
referentieverpleegkundigen uitgenodigd om mee iets te gaan drinken in een
lokale pub in Kisantu. Zo’n uitnodiging
kan je natuurlijk niet afslaan. We zijn dus benieuwd. Het is in ieder geval een mooie afsluiting
van de fijne samenwerking tijdens deze missie.
AL hopen we natuurlijk dat er nog een vervolg komt, nl dat ze de
mogelijkheid krijgen om volgend jaar een stage de perfectionement te komen doen
in Leuven. Dit zou voor hen een grote meerwaarde zijn en voor ons toch wel de
kers op de taart!
Ondertussen beginnen ze hier te beseffen dat dit na vijf
jaar mijn laatste missie is. Ze zijn
namelijk al zo gewoon dat ik elk jaar kom, dat ze me volgend jaar al terug
verwachten. Ook de zusters vinden dat ik
toch nog maar eens moet terugkomen... We zullen wel zien wat de toekomst brengt. Zoals reeds gezegd, voorlopig stopt het verhaal
hier in Congo. Mijn valies is
ondertussen al gemaakt, niet dat dit veel inhoudt. Ik heb zoals elk jaar maar
een vijfde om mee terug te nemen.
Als afsluiting voor de missie deze avond bij de zusters, hebben
Liesbeth, Philip en ik een kleine sketch gemaakt met verschillende uitspraken
van de zusters. Hopelijk kunnen ze er
mee lachen. We zijn momenteel nog aan het oefenen, wat soms wel hilarische
taferelen oplevert. Morgen nog de
hatelijkste dag van de reis, nl een zeer lange reisdag van 9u ’s morgens tot
vijf uur ’s nachts met meestal niet veel slaap.
Altijd de dag waar we het minst naar uitkijken. Maar anderzijds overheerst
wel de tevredenheid dat we terug thuis kunnen komen. Want ook al was het hier niet slecht, thuis
bij je familie en vrienden is het toch nog het beste!
Leuk dat jullie mijn blog gelezen hebben. Ik hoop dat het
een beeld heeft kunnen scheppen van het dagelijkse leven in Congo en anderzijds
wat een wondzorgmissie hier inhoudt. De
afgelopen jaren waren voor mij in ieder geval een onvergetelijke en rijke ervaring.
Ik ben blij dat ik deze kans heb gekregen…
De boodschap die ik jullie wil meegeven is: maak je niet
druk, relativeer een keer meer, wees gelukkig met hetgeen je hebt, en geniet
vooral van elke dag!
Veel groeten,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten