Ook al was het nog
vrij warm en kraaide de haan wel heel vroeg, toch was het al bij al een goede
nacht… Rond half zeven worden we gewekt met de zustergezangen. Na het ontbijt maken we ons klaar om naar de
openingsviering te gaan in de kapel.
Zoals gewoonlijk worden we weer hartelijk verwelkomd, we krijgen zelfs een klein
applaus. De start van de werkweek
verloopt wat moeizaam, maar dat hadden we wel verwacht. De bal ligt deze missie in hun kamp, en dat
zijn ze niet echt gewoon. We besluiten
om onze ronde te doen en te bekijken wat er nog allemaal is overgebleven van onze
vorige missies.
Op alle afdelingen
is het weer een blij weerzien. Na de
spoedgevallen bezoeken we de intensieve zorgen.
Dit is hier nieuw. Er liggen twee
subcomateuze patiënten, maar de verzorging lijkt vrij vlot te verlopen. We
zetten onze toer verder en stellen, toch met enige blijheid, vast dat ze goed
bezig zijn. Weinig doorligwonden,
propere wonden, wel enkele wonden die al zouden kunnen getransplanteerd zijn
met huidgreffen, maar de vuile geïnfecteerde wonden van in het begin komen we gelukkig niet meer
tegen. Natuurlijk word je ook weer
geconfronteerd met enkele extreme gevallen zoals een ondervoed meisje van 6
jaar met een open buik. Haar armpjes
zijn dunner dan mijn twee vingers.
Triestig… Of een dametje van 89
met een wonde. Ze is zo tevreden dat we
ook haar wonden eens bekijken.
Ondertussen is het
nog wat warmer geworden, wat maakt dat we ons onbewust wat beginnen aanpassen
aan het congolese ritme. Na de middag
proberen we wat zicht te krijgen op het stomamateriaal dat we hebben
meegebracht. Blijkbaar geen simpele klus, zeker niet omdat we het voor hen wat
overzichtelijk willen houden. De tijd vliegt en na nog wat administratie,
bekijken we nog even hoe we onze verdere week gaan plannen. Het wordt duidelijk wat we nog moeten
doen. Vervelen zullen we ons niet.
We sluiten onze eerste werkdag af met een korte wandeling. Altijd een leuke belevenis. Tijdens de wandeling komen we nog een patiënt tegen met een zeer grote wonde die al bijna drie jaar bestaat. Hij herkent me direct en roept 'Bonjour, Monsieur Kris'. Ik heb hem toevallig vandaag gezien op de chirurgie en voorgesteld dat we gingen bekijken om een nieuwe operatie te plannen. De dankbaarheid van hem en zijn ouders tijdens de ontmoeting is enorm. Voor hen betekent onze komst weer een beetje hoop. We zullen zien of we het waar kunnen maken.
Ondertussen is de elektriciteit al weer voor de derde keer uitgevallen. De blog zal dus soms wat op zich laten wachten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten