Aan het weer merken we niet dat we in Congo zijn.
De dag begint weer met heel wat bewolking en aanvaardbare Belgische temperaturen. Een beetje meer zon zou wel leuk zijn, maar
we klagen niet...
Om het werk
wat vooruit te laten gaan, splitsen we ons vandaag op. Ivo en Liesbeth ontvangen de vier
verpleegkundigen vanuit de andere Congolese ziekenhuizen. Ze nemen de tijd om elkaar beter te leren kennen, proberen te weten te komen wat hun verwachtingen
zijn en geven een rondleiding in het
ziekenhuis. Lien en ik engageren ons voor het afnemen van de interviews bij de
verpleegkundigen van de verschillende eenheden van St Luc. Een zware bevalling, zeker in het begin. Congolees Frans is toch nog wat anders dan ons 'Vlaams Frans'. Maar ik moet
toegeven dat het beter en beter gaat naarmate de gesprekken toenemen... Ik durf zelfs zeggen dat het tegen het einde vlotjes ging!
Of we daarentegen ook alles te weten komen wat we graag zouden
willen weten , is natuurlijk een ander verhaal.
Congolezen kunnen het namelijk allemaal zeer goed uitleggen… Maar de vraag is of hun verhaal wel klopt met de realiteit. Als we de verhalen aanhoren, verloopt de wondzorg zeer goed, zijn er weinig problemen met de organisatie en de registratie van de zorg is een feit. Lien en ik beginnen ons af te vragen of we niet overbodig zijn... Als het allemaal zo schitterend is, kunnen we misschien wat uitstapjes
plannen?...
We nemen ons voor om de volgende dagen de verhalen te toetsen aan de realiteit!
We nemen ons voor om de volgende dagen de verhalen te toetsen aan de realiteit!
Wat op zich
wel leuk is, is dat ondertussen heel wat Congolezen ons (her)kennen en ons komen begroeten.
Na de middag nemen we even de tijd om te overleggen en de planning voor de volgende dagen op te maken. Ondertussen zijn we getuige van het slachten van een koe bij de zusters...Morgen vers vlees...!
Als we het verhaal van Liesbet en Ivo horen van de verpleegkundigen uit de andere ziekenhuizen -sommigen komen van 2500 km verder - blijkt al snel dat we het eigenlijk toch allemaal niet zo slecht hebben.
Ik zal even verduidelijken: Elektriciteit is er soms wel, maar vaak beperkt tot enkele uren per dag. Stromend water is meestal afwezig. Er zijn heel wat 'medicijnmannen' die zalven aanbrengen met ernstige chemische brandwonden tot gevolg. Operaties gebeuren vaak zonder aanwezigheid van een anesthesist. Soms er er wel een verpleegkundige aanwezig of anders gebruikt men gewoon wat chloroform. Een loon krijg je niet voor je werk in het ziekenhuis. Als je geluk hebt, krijg je wel wat premies die erg kunnen verschillen. Dit terwijl er nog heel wat 80-plussers zijn die wel loon krijgen, maar niets meer doen... Lang leve de Congolese administratie.
Als patiënt kan je je ziekenhuisrekening in natura betalen. Neen, niet 'de natura' die jullie denken, maar wel met een geit of wat ander voedsel... Dit is schrijnend, zeker als je bedenkt dat patiënten vaak zelf niet voldoende te eten hebben...
Na de middag nemen we even de tijd om te overleggen en de planning voor de volgende dagen op te maken. Ondertussen zijn we getuige van het slachten van een koe bij de zusters...Morgen vers vlees...!
Als we het verhaal van Liesbet en Ivo horen van de verpleegkundigen uit de andere ziekenhuizen -sommigen komen van 2500 km verder - blijkt al snel dat we het eigenlijk toch allemaal niet zo slecht hebben.
Ik zal even verduidelijken: Elektriciteit is er soms wel, maar vaak beperkt tot enkele uren per dag. Stromend water is meestal afwezig. Er zijn heel wat 'medicijnmannen' die zalven aanbrengen met ernstige chemische brandwonden tot gevolg. Operaties gebeuren vaak zonder aanwezigheid van een anesthesist. Soms er er wel een verpleegkundige aanwezig of anders gebruikt men gewoon wat chloroform. Een loon krijg je niet voor je werk in het ziekenhuis. Als je geluk hebt, krijg je wel wat premies die erg kunnen verschillen. Dit terwijl er nog heel wat 80-plussers zijn die wel loon krijgen, maar niets meer doen... Lang leve de Congolese administratie.
Als patiënt kan je je ziekenhuisrekening in natura betalen. Neen, niet 'de natura' die jullie denken, maar wel met een geit of wat ander voedsel... Dit is schrijnend, zeker als je bedenkt dat patiënten vaak zelf niet voldoende te eten hebben...
Moraal van dit verhaal: Misschien moeten we niet teveel mopperen over wat we allemaal niet hebben en heel blij zijn met hetgeen we wél hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten