Dinsdag 21 oktober 2014: de tijd vliegt…

Ondertussen is het hier al half tien als ik nog even de moed bijeen raap om nog wat voor de blog te schrijven.  Elke dag denk je weer: vandaag valt het wel mee wat ik moet doen…  Maar uiteindelijk ben je vaak met van alles en nog wat bezig van halfacht  ’s morgens tot zes uur ’s avonds.

Vandaag is het niet anders. Iedereen is gelukkig weer 100% fit om er nog enkele dagen tegen aan te gaan.   Na de -ondertussen gebruikelijke boekenclub- gaan Lien en Liesbeth nog wat coaching doen op enkele eenheden.    Ikzelf trek mee met Ivo, Dr. Makengo en een horde assistenten op zaalronde op de chirurgische afdeling.  Zeer leerrijk voor beide partijen. Ivo ontfermt zich over de medische achtergrond, ik probeer een aantal praktische aspecten van de wondzorg mee te geven.   Wij worden daarentegen met heel wat zaken geconfronteerd die we bij ons niet vaak zien:  verschillende zeer complexe wonden,  kinderen die helemaal alleen zijn-soms ondervoed of zonder behandeling omdat ze het niet meer kunnen betalen.  Vaak patiënten die eerst enkele maanden elders ‘behandeld’ (lees mismeesterd) worden en uiteindelijk hier terecht komen.  Patiënten met stoma’s waar door gebrek aan stomamateriaal gewoon een plastiek zakje omhangt, met alle huid- en wondproblemen als gevolg.  Een volgend aandachtspunt voor een volgende missie…

Ondertussen is het al elf uur voorbij als ik Hippolite, de hoofdverpleegkundige van chirurgie, nog enkele aandachtspunten toon bij twee specifieke wondverzorgingen.  Hij wil echt wel bijleren en staat open voor feedback.  Iemand waar we zeker verder mee op weg kunnen!
Lien en Liesbeth hebben ondertussen een registratie gedaan van alle decubituswonden in het ziekenhuis.  Iets wat eigenlijk zeer goed meevalt (slechts 6 op 230 bedden) waarvan meer dan de helft zelfs van elders komt.  Een cijfer waar wij misschien wel jaloers op kunnen zijn. Hopelijk kunnen ze het ook zo houden.

Op de middag helpen we Zuster Cecilia nog even.  Het is vandaag een speciale consultatie voor diabetespatiënten, zowel voor  volwassenen als voor kinderen.  Zij heeft zich natuurlijk weer opgeofferd om mee te zorgen voor wat drank en eten voor iedereen.  Wij maken van de gelegenheid gebruik om de kinderen gelukkig te maken met wat armbandjes en ballonnen.  Altijd leuk om te zien hoe blij ze zijn met kleine dingen!.  Na een korte siësta is het tijd om nog even wat te briefen en de nodige voorbereidingen te treffen voor de volgende dagen. We willen namelijk morgen een enquête afnemen over het gebruik van het wondprotocol. Zo kunnen we eventuele aanpassingen voorbereiden tegen de volgende missie. Donderdag volgt er dan nog een praktijkles.  
De tijd vliegt dan ook en voor we het goed en wel beseffen is het zes uur.  Net als het donker begint te worden, valt de elektriciteit nog eens uit.  Gelukkig niet voor lang.

Spijtig dat de dagen hier ook maar 24u hebben.