Woensdag 15 oktober 2014: Strategisch denken!?

Helaas moet ik jullie teleurstellen.... Je zal niet veel foto’s vinden op de blog. Als er internet is, is het momenteel zooooooooo traaaaaaaaaaaag dat je zelfs moe wordt van het wachten…  Boodschap is dus: stel niets uit, maar maak direct gebruik van de mogelijkheden als je erover beschikt! 

Vandaag hebben nog maar eens vastgesteld hoe moeilijk het soms is om informatie te verzamelen.  Normaal om 9u, maar Congolese tijd 9u30, hebben we een overleg met de hoofdverpleegkundigen van de verschillende eenheden.  We hadden gisteren een -volgens ons goede- strategie bedacht om een duidelijker beeld  te krijgen over hun wondzorg en de bijhorende organisatie.  Maar al snel blijkt dat je bedreigend overkomt, ook al zijn we goed voorbereid.  Dit is zeker niet de bedoeling... Uiteindelijk slagen we er toch in om wat interactie tot stand te brengen en krijgen we wat extra input. Zo kunnen we het document verder voorbereiden dat zal dienen voor de coaching die ze volgende week zullen krijgen van twee extra missieleden.

Ook Lut, een vrijwilligster die hier 6 weken komt helpen, maakt duidelijk hoe moeilijk het hier soms is om de nodige info te verkrijgen en deze dan te klasseren.  Ze helpt de zuster met het databestand van de diabetespatiënten.  Geen makkie!   Soms kennen de patiënten hun geboortedatum maar vaak is het ook ‘ongeveer zo oud’.  Laat staan dat ze de juiste geboortedag weten...
Op 'naam' klasseren is ook al niet makkelijk. Alle namen lijken op mekaar, en soms hebben vijf kinderen dezelfde naam.   Een oplossing zou zijn om nummers i.p.v. namen te gebruiken  maar als je dit doet, blijkt dat soms hetzelfde nummer twee of drie keer gebruikt wordt.  Telkens door andere patiënten. En is de patiënt overleden, dan wordt zijn nummer opnieuw gebruikt door iemand anders... Begin dus maar te klasseren…

De werkdag vandaag omvat verder van alles en nog wat:  voorbereidingen treffen om morgen te starten met doornemen van het wondzorgboek, verdere begeleiding van de verpleegkundigen van de andere Congolese ziekenhuizen, afspraken maken voor bijkomend overleg, de les die we moeten geven inplannen bij de directeur van de lokale verpleegsterschool,  de les nog maken en nog wat ander administratief werk...
Ik kijk stiekem toch al uit naar vrijdag.  Dan kan ik eindelijk nog eens wat rondtoeren in het ziekenhuis en wat wonden observeren.
Al leveren we momenteel heel nuttig werk, het blijft toch anders... 

Tijdens het wachten lees ik ergens in het ziekenhuis toevallig nog een mooie spreuk:  ‘ souris à la vie et la vie te sourira’.  Zeker van toepassing hier, maar niet altijd even makkelijk…