Zondag 12 oktober 2014: Kisantu, here we come…

Hopelijk is de eerste nacht geen voorbode voor de andere nachten…  Ik heb amper twee tot drie uur geslapen door een gevecht met een peloton muggen, blaffende honden om maar te zwijgen van de hitte.  En als je dan uiteindelijk toch goed en wel in slaap bent geraakt, word je alweer gewekt door de typische ochtendgezangen van twee verschillende kerken in de buurt.  Gelukkig is er toch water in de douche, en zelfs warm water.  Dat zal het laatste warm water zijn voor twee weken.  Nog even ontbijten met een broodje met een ’ vache qui rit’ of een banaan en we kunnen ons klaarmaken voor onze rit naar Kisantu.

Complet is redelijk op tijd zodat we om iets na negen kunnen vertrekken voor onze hobbelige en kronkelige rit van bijna drie uur.  En ook al is het ondertussen de vierde keer, de rit blijft soms toch verbazen…   Zo kan je bijvoorbeeld een rond punt langs twee richtingen nemen. Tegenliggers gaan wel aan de kant.  Straatvegers proberen wat zand van de baan te vegen. Best wel grappig als je ziet wat vuil er langs de weg ligt.  De geuren word je ondertussen wel gewoon, al moet het gat van de ozonlaag hier zeker heel groot zijn als je ziet welke uitlaatgassen hier uit de wrakken komen…

Iets voor twaalf komen we aan bij de zusters voor een warme ontvangst met aperitief, kip en frieten.  Al was dat blijkbaar niet simpel, aangezien er vandaag weer geen elektriciteit is. En bijgevolg dus ook geen internet en water, want de pomp om het water van de bron naar boven te pompen werkt dus ook niet.  Dat belooft…Al is het allemaal wel heel herkenbaar ;-)

Nadat we alles uitgepakt hebben, brengen we een kort bezoekje aan de nieuwe spoedgevallendienst en operatiezaal van het ziekenhuis.  Wat een vooruitgang!  Al moet ik toegeven dat veel slechter ook moeilijk was…  Net voor het avondeten nemen we samen nog even de tijd om onze week al wat voor te bereiden zodat we er morgen direct in kunnen vliegen.

Tijdens het dagelijks avondgebed is het blijkbaar weer nodig om even het licht uit te doen.  Uitval van elektriciteit en internet, zeer handig als je net verbinding hebt met het thuisfront.  Al is de panne deze keer maar van korte duur.  Na het eten is het weer het ritueel van de gezamenlijke afwas met nadien nog even tijd om wat bij te praten.  En dan op tijd naar bed voor hopelijk een betere nacht.  In ieder geval heb ik een leuke boodschap boven mijn bed hangen, gekregen van mijn kids: ‘Some people don’t believe in heroes, but they haven’t met my dad’.  Wat kan je nog meer wensen…