Inderdaad,
gisteren is het er niet van gekomen om nog te schrijven. Naar het einde van de missie toe, begint vaak ook
de vermoeidheid wat door te wegen…
Gisteren
hebben we eerst een les gegeven in het ziekenhuis voor de verpleegkundigen en doktersassistenten. We hadden het op een zeer praktische en
interactieve manier opgevat, iets wat onze Congolese collega's niet echt gewoon zijn. Maar desondanks hebben we hen geleidelijk
toch op gang gekregen en hebben we zelfs achteraf nog heel wat vragen
gekregen. Nadien hebben we de laatste
hoofdstukken van onze wondzorgboek besproken.
We hebben deze missie al heel wat
nuttige info verkregen om het boek verder af te werken tegen volgend jaar. Op
vraag van onze Memisa-collega’s is nadien de apotheker nog even komen
toelichten hoe ze eventueel honingzalf in hun ziekenhuis kunnen bereiden. Best wel grappig. Er werd zeer gedetailleerde info gegeven,
zelfs hoe je de weegschaal specifiek moet nullen, hoe je de hoeveelheid moet berekenen met
de regel van drie, op welke manier je moet mengen, … Dingen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn,
zijn dit hier blijkbaar iets minder.
Verder
hebben we gisteren en vandaag ook nog wat verder gewerkt aan onze bevragingen
van het wondprotocol. We hebben alle enquêtes terug binnengekregen, iets wat
bij ons niet zou lukken. De verkregen
info is zeer nuttig en geeft een goed beeld van hun manier van denken. Je merkt
dat ze heel concrete info nodig hebben en dat je hen niet te veel ruimte voor
creativiteit mag geven. Blijkbaar ook de
manier hoe ze hier les krijgen: puntjes van buiten leren… De laatste dagen is
het natuurlijk ook tijd om te debriefen aan de directie en de volgende missie
voor te bereiden. Ons vijfjarenplan
loopt stilaan ten einde. Als we volgend
jaar nog verder kunnen werken aan de multidisciplinaire samenwerking, het opleiden
van enkele wondzorgexperten en de verdere optimalisatie van het
wondzorgprotocol denk ik dat we ver rond gaan zijn. We hopen dan dat ze, mits
nog wat coaching, zelf verder op weg kunnen.
In ieder geval is Eulalie zeer tevreden over de afgelopen missie en
kijken ook wij met een zeer positief gevoel terug!
Na het
werken hebben we gisteren nog even de tijd genomen om te proeven van het
dagelijkse Congolese leven. Een
wandeling door de cité is altijd een hele belevenis. Je hebt soms het gevoel dat je een attractie
bent, zo word je nageroepen. Ook de
interactie met de kinderen is geweldig, zeker als ze dan nog een ballon of
armbandje krijgen. Meestal zeer
vriendelijke mensen en regelmatig kennen ze je van in het ziekenhuis. Ze tonen dan zeer fier waar ze wonen. Je ziet
ze ook bezig met het bereiden van hun eten, de kinderen wassen in een emmer,
nog wat te sleutelen aan een auto, teveel om op te noemen. Misschien niets bijzonders zal je
denken. Niet helemaal. Dit alles in combinatie met
de specifieke geuren, doet je zelfs na vier jaar
nog versteld staan van hun manier van leven.
Vandaag laat het weer niet meer toe om nog veel te
bezoeken. De afgelopen drie dagen heeft
het ook hier regelmatig geregend en gedonderd. En vandaag staan al heel de dag de sluizen
open… Het regenseizoen is dus blijkbaar echt begonnen. Zelfs mijn haar is
ervan beginnen groeien ;-).
Verder is
het vandaag nog wat werkjes afronden en koffers pakken (al is dat snel gebeurd, heb
nog amper een halve koffer gevuld). Straks ga ik nog wat koken. Blijkbaar zijn mijn kookkunsten in goede
aarde gevallen. De zuster al is komen vragen of ik nog iets wilde
maken: een goede spaghettisaus met verse
pilipili! Uiteraard zie ik dat zitten!
Morgenvroeg
vertrekken we al vroeg naar Kinshasa voor een lange dag van reizen, wachten en
reizen. Ik kijk al uit naar
zondagmorgen, al is half vijf wel heel vroeg
om thuis te komen.
Tot in
België!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten