Het belooft
vandaag een drukke dag te worden . Om
half acht starten we met de eerste 'ronde tafel' om ons wondzorgboek te
bespreken. We proberen dit elke werkdag in te
plannen. De bedoeling is om af te toetsen of ons boek
goed begrijpbaar is voor onze Congolese collega's en of het voldoet aan hun dagdagelijkse realiteit.
Zoals gewoonlijk is het weer wat later voor we starten, maar al bij al kunnen we toch vrij op
tijd beginnen . Het is een beetje zoeken naar de beste manier van werken. Maar
geleidelijk krijgen we toch meer en meer input.
Het is ook voor ons ontzettend
leerrijk. Zo merken we
bijvoorbeeld dat het niet alleen belangrijk is om te zeggen wat ze best zouden doen, maar ook aan te halen wat ze absoluut
niet mogen doen. Om dit laatste even te verduidelijken: indien je je verbrandt,
gebruik dan geen olie, haren van konijnen, steenslag, of uitwerpselen van
geiten…. Dingen die hier dus blijkbaar
gebeuren.
Rond 9u of
9u15 hebben Ivo en ik een overleg met de lokale apotheker, terwijl Lien en
Liesbeth de ziekenzalen opzoeken om de wondzorg te observeren. Ze stellen vast dat er toch verschillende
verbeteringen merkbaar zijn zoals de wondreiniging (veel propere wonden) en het registreren. Er
is zelfs een patiënt die al vijf jaar wonden heeft, afgereisd van een afstand van 350 km voor verzorging. Hij had gehoord dat ze in St. Luc met honingzalf goede resultaten boeken. En blijkbaar werkt het ook bij hem…. Daarentegen
blijven er nog steeds heel wat werkpunten zoals het gebruik van zuurstofwater
voor van alles en nog wat. We zullen ons
volgende week nog niet vervelen.
Na het overleg
neem ik zelf ook even de tijd om te kijken of ze nog ergens bezig zijn met wondzorg. Ik heb 'geluk' dat het
op de chirurgische afdeling druk is en tref er nog enkele patiënten aan die nog verzorgd moeten worden. Eén patiënt kent
me zelfs nog. Ik heb hem vorige missie, 1,5 jaar geleden nog verzorgd. Hij had uitgebreide wonden, veroorzaakt door een vleesetende bacterie. Momenteel zijn z'n wonden al vrij goed
geheeld, maar blijven er nog wat restletsels open.
Nadien breng ik op vraag van Ivo nog even een bezoekje aan de sterilisatie en de 'boundagerie'. Hier vind ik een dametje dat niets anders doet dan rollen compressen snijden, plooien, op stapeltjes van vijf leggen en inpakken...
Nadien breng ik op vraag van Ivo nog even een bezoekje aan de sterilisatie en de 'boundagerie'. Hier vind ik een dametje dat niets anders doet dan rollen compressen snijden, plooien, op stapeltjes van vijf leggen en inpakken...
Direct na de
middag hebben we een afspraak met Eulalie, de directrice nursing van St. Luc. Het is een zeer verhelderende
babbel die ons toch heel wat meer inzicht geeft in de problematiek waar we vaak
mee geconfronteerd worden. Het helpt om ons meer te kunnen inleven in hun situatie
en begrip te hebben voor hun manier van werken. Voor ons is het vaak makkelijk en logisch om
bepaalde dingen te doen en aan te bevelen.
Maar voor hen is het niet altijd zo simpel. Daarom is het ook goed dat we deze missie
eens extra tijd nemen om te kijken waar we nu, na drie jaar, staan. En waar en
hoe we nog dingen kunnen verbeteren.
Maar één ding is duidelijk: zij
moeten meer leren samenwerken en overleggen, wij moeten meer aandacht hebben voor hun realiteit. Samen op weg!
Ondertussen
is het al bijna half drie en tijd om ons te haasten naar de
verpleegsterschool. We worden immers om
15u verwacht om een les te geven over wondzorg. Liesbet en ik proberen in ons beste Frans een
zeventigtal studenten te entertainen met mooie beeldjes van allerlei
wonden. Iets waar we blijkbaar wel in
slagen. We krijgen op de koop toe nog heel wat
extra vragen.
Om half vijf
zit onze werkdag erop. Mooi op tijd hoor ik je al zeggen, wat ik zeker kan beamen. Al moet ik toegeven dat ik toch blij ben om even tot rust te komen. Het zonnetje is vandaag immers weer van de
partij, meer dan de voorbij dagen. Dit maakt dat het vandaag heel wat warmer en drukkender is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten