Zaterdag 18 oktober 2014: … en toen waren ze nog met …

Oorspronkelijk zouden we met vijf  naar Nzongo vertrekken.  Nadien met drie en uiteindelijk moet ook Liesbeth forfait geven omwille van darmproblemen.  Het gaat blijkbaar wat de ronde, dus hopen dat we wat gespaard blijven.

Om half tien vertrekken Lien en ik dan maar alleen met Complet, onze chauffeur, op pad.  Nzongo ligt ongeveer een 60 km van Kisantu.  Door de mindere staat van de wegen is dit een rit van iets meer dan 1,5 u. En dan zijn de wegen nu al een stuk beter dan vorig jaar.  Het is een mooie rit door de Congolese natuur,  door verschillende kleine ‘dorpjes’  (lees groep hutjes bij mekaar).   Telkens als je kinderen passeert, word je nageroepen met ‘mundele’ (blanke) en wordt er naar je gezwaaid of je de koning bent.  Best wel grappig. Maar je wordt er  ook direct geconfronteerd met het dagelijkse leven van de Congolezen: leven en overleven, geen evidentie!  Zeker niet doordat het de afgelopen maanden bijna niet geregend heeft. Er groeit dus weinig en drinkwater is ook schaars.

Door de droogte staat de Inkisi rivier een heel stuk lager.  Het debiet is amper 1/3^de van het debiet van vorig jaar, toen ik hier op het einde van het regenseizoen was.  Dit maakt dat de waterval net iets minder imposant is dan vorig jaar, al blijft het een geweldig tafereel om te zien hoe een enorm debiet zich 65 meter naar beneden stort.  Niet voor niets dat Nzongo in Kikongo  ‘le bruit d’une explosion’  betekent.   Het leuke is nu wel dat je de waterval veel beter kan bewonderen.  Vorig jaar was je immers kletsnat.  Al is voorzichtig blijven wel de boodschap. Enkele weken geleden is er blijkbaar een Franse toerist uitgegleden en naar onder gedonderd met heel wat breuken als gevolg.

Van onze gids krijgen we nog wat leuke achtergrondinfo. Bijvoorbeeld dat de  Inkisi ‘rivière des fétiches’ betekent. Vroeger maakten de blanke christelijke broeders aan de autochtonen duidelijk dat ze hun geesten in de rivier Nzadi Malau moesten werpen.  Nadien is dus de naam van de rivier veranderd naar Inkisi.   Aangezien het zeer rustig is, krijgen we ook op het domein nog een uitgebreide rondleiding naar het zwembad en zelfs de villa’s.   Een ongelooflijk appartement met een grote leren salon,  mega flatscreen, prachtig keuken -zelfs met Nespresso-, ongelooflijke slaapkamers en megaterras.  Groter dan dit kan het contrast niet zijn als je twee uur voordien door de brousse gereden hebt waar ze leven met de geiten en kippen in een lemen hutje op de zandgrond. 

Nadat we even tot rust zijn gekomen en met Complet onze pick-nick hebben opgegeten, trekken we terug naar Kisantu.  Op de terugweg stoppen we nog even aan een ‘poste de santé’. Dit is een eerste hulppost waar ze wat consultaties doen, maar ook een maternité hebben.  Eigenlijk te vergelijken met een ‘stal’ waarin zes kleine kamertjes zijn.  Er ligt ook een moedertje met een baby van amper twee dagen oud, die het gelukkig wel goed stelt.  Op het moment dat we daar zijn, zijn ze net bezig met info te geven rond postnatale zorg .   We delen wat ballonnen uit aan de kinderen die direct ontzettend gelukkig zijn.  Een kinderhand is hier zeer snel gevuld…

Om onze dag af te sluiten maken we,net voor het donker wordt, nog een wandeling in de cité.   Ook dit geeft een goed beeld van hoe ze hier leven en hun geluk zoeken in kleine dingen.  We wandelen door de kleine steegjes, vol met rommel, vol met kinderen die volgen en je naroepen, vol met varkens die voor je voeten lopen, teveel om op te noemen.   Het is moeilijk om je een beeld te vormen als je het niet zelf kan zien, laat staan dat je er de verschillende geuren nog bij hebt...

Rond negen uur trek ik uitgeteld naar mijn bed. Iets wat ik me thuis niet kan voorstellen. Al zal het ook wel wat meespelen dat ook bij mij de darmhuishouding niet meer optimaal is.  En toen waren we nog met…