De bedoeling was dat ik vandaag eens ging uitslapen, maar blijkbaar lukt dit hier niet zo goed. Ik ben al van 6u30 wakker, dus sta ik maar op en probeer ik mijn blog aan te vullen. Ik sta immers nog wat achter…
Vrijdag had ik nog geschreven dat het zonnig was, maar blijkbaar had ik dat niet mogen doen. Iets later is het hard gaan waaien, geonweerd en heeft het een tweetal uren gegoten. Gevolg: geen internet en geen elektriciteit. Gelukkig was mijn pc nog opgeladen, zodat ik nog wat heb kunnen werken aan de registratiedocumenten. Je kan tijdens de regen toch niet veel anders doen. Zelfs de prof die de zuster aan het opereren was heeft bijna 10 minuten zonder elektriciteit gezeten. Zeer vervelend, maar rustig blijven is op dat moment de boodschap. Verder hebben we vrijdag zuster Marie-Louise ook nog wat moeten verzorgen. Voor de operatie had ze een epidurale verdoving gehad, wat hier vaak wordt gebruikt. Maar de anesthesist combineert dit ook vaak met morfine zodat de patiënt de eerste 24 uren pijnvrij is. Helaas heeft hij onvoldoende rekening gehouden dat het hier om een klein, smal, mager zustertje gaat en niet om een wat struiser gebouwde neger die meer kunnen verdragen. Gevolg: doodziek, zweten en misselijk tot en met. Ik ben ze rond 19u30 samen met Gonda gaan halen met de rolstoel en we hebben haar dan geïnstalleerd op een kamer bij de zusters.
Zaterdag hebben we pas ontbeten om 8u. Om 9u15 vertrekken we te voet naar de ‘Jardin Botanique’. Dit is een prachtige enorme tuin hier in Kisantu met prachtige bomen en bloemen. Onderweg komen we weer van alles tegen: overvolle taxi’s, zelfs een met een lijkkist in, dames die langs de weg zitten te plassen, je houdt het niet voor mogelijk… In de jardin maken we een leuke wandeling met de prof als gids, maar blijkbaar werkt zijn ‘gps’ toch niet meer zo goed. Op een bepaald moment moet er gekozen worden tussen links en rechts. Ik kies rechts, de prof links maar proffen spreek je niet tegen hé. Gevolg een wandeling langs de rivier tussen de hoge grassen, midden door de maniokvelden, heuvel op, heuvel af. Ik moet toegeven dat het wel iets heeft en we ook andere prachtige dingen zien. Gelukkig zien we iets verder de heuvel met de kruisweg liggen zodat we terug op de juiste weg geraken. 
Terwijl we verder wandelen komen we voorbij de plaatselijke ‘tuinbouwschool’. We worden er aangesproken en hartelijk verwelkomt door broeder Simon. Zelfs hier kennen ze me blijkbaar: ‘u bent hier vorig jaar geweest? Bent u niet de man met de honingzalf?’ Zij zijn blijkbaar de leveranciers van de honing. We krijgen direct een rondleiding met de nodige uitleg. Hier zitten iets meer dan 200 studenten, waarvan enkele op internaat die vandaag naast de examens ook hun kleren moeten wassen en eten maken. Ze leren hier hoe ze verschillende planten kunnen kweken, composteren, dieren verzorgen en onderzoeken, … Echt wel knap wat ze doen. Na een enthousiaste rondleiding van 1,5u vergezeld de broeder ons naar het restaurant in de jardin waar we eten besteld hebben. Grappig is dat we er bediende worden door een garçon met de voornaam ‘Mundele’. ‘Mundele’ betekent hier ‘de blanken’. De broeder vertelt er honderduit over van alles en nog wat zodat de tijd voorbij vliegt. Om 15u komt zuster Cecile ons halen, want binnen een klein uurtje moeten de prof en ik aan de faculteit zijn om les te geven. Het is de eerste keer dat we daar les geven, maar de decaan hoopt zeker er nog een vervolg aan te breien.
Zoals gewoonlijk in Congo is alles maar half geregeld. We weten dat we om 16u aan de faculteit moeten zijn, maar waar? Als ze om15u40 ons nog niet zijn komen ophalen, besluiten we maar dat zuster Cecile ons best brengt. Ginds toegekomen is er weinig beweging te zien. Als we even navragen, blijkt het elders door te gaan. Maar ondertussen is de decaan onderweg om ons te ontmoeten. Als hij even later arriveert, worden we ontvangen in een ‘prachtige’ oerwoudsalon –Carmen van de kampioenen zou hier echt niet in opvallen – en wordt ons iets te drinken aangeboden. We praten er wat me de decaan, die zelfs Nederlands spreekt. Hij heeft namelijk zes jaar in Leuven gewerkt en Leuven is zijn derde thuis naast Kisantu en Kinshasa. Ruim een half uur later worden we opgehaald om naar de zaal te gaan waar de lezing doorgaat. De zaal is in onze normen een veredelde stal die voor de gelegenheid vol met stoelen staat. In de zaal, waar ongeveer 150 man zit, wordt alles in goede banen geleid door een viertal hostesjes. Normaal zouden we van 16 tot 18u spreken, maar volgens Congolese afspraken is dit dus van 17 tot ongeveer 19u. Nadat de decaan ons heeft voorgesteld, kan om iets voor vijf eerst Prof Dewever zijn uiteenzetting doen. En na een uurtje is het aan mij. Ondanks de stress die toch wel wat aanwezig is – niet zo zeer om voor zo’n groep te staan, maar vooral voor mijn Frans – lukt het zeer vlot. Zij lijken toch wel een beetje onder de indruk en er komen veel vragen. Ook de reacties nadien zijn ongelooflijk. Het is net of we filmsterren zijn: eerst krijgen we bloemen, nadien foto hier, foto daar, … Het duurt meer dan twintig minuten eer we de zaal uit geraken.
We worden vervolgens teruggebracht naar de faculteit waar de decaan ons nog een uitgebreid bedankt. Na een drankje worden we uitgenodigd aan tafel, waar ons allerlei Congolese gerechten worden aangeboden. Ondertussen is het al 20u30 door als de decaan met zijn chauffeur ons terug naar de zusters brengt. De decaan komt nog even mee goededag zeggen bij de zusters, dwz een goede borrel drinken. Ik geef hem nog een vijftal boeken mbt wondzorg en voor hij doorgaat spreekt hij nog met de prof en mij af om volgende donderdag nog eens te gaan eten. Het kan niet op.
Ondanks dat ik er toch een beetje schrik voor had, was het weer een unieke ervaring. Een mooie afsluiting van een leuke dag.
Groeten,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten