Vanmorgen wakker geworden om 6u, niet van de wekker, maar wel van de traditionele ‘zustergezangen’. Ik ben dan maar opgestaan en heb mijn moed bijeengeraapt om toch maar een ijskoude douche te nemen. Ik moet zeggen dat er leukere manieren zijn om wakker te worden… Nog even mijn rugzak klaargemaakt en om 7u gaan ontbijten. Om 7u30 worden we immers verwacht in de kapel voor de misviering. Het is wel opvallend kalm in de kapel. Waarschijnlijk heeft het afschaffen van de ‘bus’ –motor van de vrachtwagen is stuk en kan niet meer gemaakt worden - voor het personeel hier wat mee te maken. Velen moeten andere manieren zoeken om op het werk te geraken, en hier is dat dus niet zo evident. Te voet is misschien wel even ver, maar zeker niet zo snel…
Na de viering wil ik vanuit mijn enthousiasme er maar direct aan beginnen, maar ik word al snel met het Congolese tempo geconfronteerd. Prof Dewever had me er al op gewezen… Eerst wat briefen, materiaal verzamelen, patiënten tot de orde roepen, … eer ze dan rond 9u15 eindelijk met de zorg zouden kunnen beginnen. Ik moet toegeven dat hun materiaal wel zeer goed is voorbereid en perfect volgens mijn wondprotocol. Probleem is natuurlijk dat er momenteel weinig tot geen studenten zijn op de afdelingen, en de verpleegkundigen het werk volledig zelf moeten doen. Het ziet inderdaad rond het bed iets minder ‘zwart van de witte pakjes’. Omdat er op chirurgie helemaal geen vaart komt in de verzorging, trek ik maar naar pediatrie. Chirurgie zal dan wel voor morgen zijn. Zuster Marie-Louise had me immers gevraagd om mee te komen helpen bij de verzorging van een kind met geïnfecteerde varicella (windpokken). Blijkbaar had het kind vrij grote kraters van wonden wat een verzorging van gemakkelijk een uur vraagt. Maar helaas is de jongen vannacht overleden… Ik help haar dan maar met de verzorging van de andere kinderen, wat op zich vrij vlot gaat mede dankzij wat hulp van ballonnen en armbandjes om het leed te verzachten. Het aantal wonden bij de kinderen is momenteel beperkt, en vele wonden helen vrij goed, jawel dankzij de zalven…
Om iets na tienen arriveer ik vervolgens op de orthopedieafdeling. Ze zijn hier al goed opgeschoten, maar ik stel al snel vast dat hier nog heel wat verbeterwerk aan de winkel is. Ook al zijn ze hier wildenthousiast over de zalven, toch wordt er duchtig omgesprongen met antibiotische oplossingen, zijn de verbandkarren een chaos van jewelste, en laat de handhygiëne ook te wensen over. Ik help een eerste patiënt verzorgen, direct een kandidaat voor Dewever om huidgreffen op te leggen. Ik beloof de patiënt dat ik hem zeker mee zal opvolgen waar hij zeer dankbaar voor is. Vervolgens gaan we naar de ‘sale Vatican’, de kleinere zaal waar de paraplege patiënten liggen, bijna in de ‘vergeethoek’. Meestal hebben deze patiënten verschillende ernstige decubituswonden, en ook nu is het niets anders. Al moet ik bij de tweede patiënt vaststellen dat hij op de harde beddenbodem ligt –wat in a name is decubituspreventie??? - , kan ik anderzijds ook wel opmerken dat verschillende wonden ook bij deze patiënten met behulp van de wondzorgtechnieken en zalven goed genezen. De doorligwonden van twee van de zes patiënten zijn zelfs bijna genezen! Ik kan concluderen dat na 10 maanden er toch al wat positieve verandering is op vlak van wondzorg.
Na de middag krijg ik meer en meer last van mijn hardnekkige verkoudheid en begint ook de warmte weer zijn tol te eisen. Tijd nemen om aan te passen is dus de boodschap. Na een korte siesta ga ik met Gonda nog even terug naar het ziekenhuis om een aantal dingen te regelen voor morgen. Nadien neem ik even de tijd om alles op een rijtje te zetten en mijn lijnen uit te stippelen waar ik de volgende twee weken aan wil werken. Met hetgene wat ik vandaag reeds gezien heb, is er zeker nog wel wat te doen… Ondertussen is ook Prof Dewever gearriveerd bij de zusters. Tijd om even te briefen en te bekijken wat hij nog voor mij in petto heeft: les geven aan de faculteit voor de artsen – in mijn beste Frans avec beaucoup de cheveux – en meewerken aan een klein onderzoek mbt de chirurgie in het ziekenhuis. Ik vermoed dat de twee weken snel om zullen zijn…
Tot morgen!
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten