Kisantu, 5 februari 2012, 19u

Al bij al een goede eerste nacht gehad, wel met behulp van de airco... Voor alle veiligheid had ik mijn wekker gezet, maar om iets voor zeven worden we reeds wakker door gezangen van een sekte iets verder. Ik probeer alvast terug te wennen aan de koude douche alvorens we aanschuiven voor het ontbijt met spek en eieren.  Voorlopig is het betrokken weer wat maakt dat de temperatuur momenteel nog te verdragen is. Iets na tienen komt niet Complet, de chauffeur van de zusters, maar wel Dr. Makiadi, de hoofdarts van het ziekenhuis ons persoonlijk ophalen. Hij heeft ook een nieuwe jeep mee, een met een dubbele cabine wat maakt dat de rit toch heel wat comfortabeler verloopt dan op zo'n smal achterbankje tussen alle bagage.  Makiadi gidst ons via een heel andere weg Kinshasa uit en geeft ons ondertussen uitleg over alles wat te zien is. Het is direct weer wennen aan de drukte, overvolle busjes, auto waar mensen letterlijk aanhangen of op de motorkap zitten, overvol geladen auto's of vrachtwagens, de specifieke geuren van uitlaatgassen of marktjes waar ze vanalles aan het opbranden zijn. Op de marktjes zelf is er ook weer van alles te zien, zelfs halve geiten met poten en al aan... Ondertussen vlamt Makiadi goed door op de tonen van 'radio nationale congolese', soms tot 120km/h op een tweebaansweg.



Na een hobbelrit van iets meer dan twee uur komen we uiteindelijk aan bij de zusters waar ons een hartelijke ontvangst wacht. Na een aperitiefje mogen we aanschuiven voor typische Belgische kost nl tomatensoep, kip-friet en een ijsje. Vervolgens is er tijd voor een siesta, maar ik maak hiervan dankbaar gebruik om wat orde in mijn bagage te scheppen en de verschillende boodschappen te ontdekken die mijn schatten verstopt hebben tussen mijn kleren. De temperatuur is ondertussen terug opgelopen boven de 30°C, wat maakt dat je niet veel moet doen om te zweten.
Als we om vier uur het ziekenhuis eens gaan bezoeken, worden we al snel met de harde congolese realiteit geconfronteerd.  We hebben nog maar net een voet op spoedgevallen binnengezet waar een jongedame teneergeslagen zit met haar dode kind van enkele maanden op de schoot. We proberen  onze knop maar om te draaien, al is dat natuurlijk niet evident. Verder is het ook weer wennen aan de vele specifieke geuren op de verschillende afdelingen.  Maar het voelt al snel terug heel vertrouwd aan. Wat wel heel leuk is dat er verschillende verpleegkundigen zijn die me nog erkennen en hartelijk verwelkomen. Allen zijn ze even enthousiast over de zalven, al zullen we morgen even moeten zien of dit in de praktijk ook zo is.



Ondertussen is het terug snel donker geworden en ga ik men nog snel even opfrissen met gezang van de zusters op de achtergrond... Want om zeven uur is het avondeten.
We zullen straks maar op tijd ons bed induiken, want ik vermoed dat het morgen een drukke dag zal worden.

Tot morgen,

Kris