Kisantu, 15 februari 2012, 18u00

 Ondertussen wordt de Belgische delegatie bij de zusters groter en groter. Zondag zijn Jan Jacobs en een van zijn assistenten ons komen vervoegen, gisterenavond zijn er drie studenten uit UGent toegekomen die in de Jardin Botanique gaan mee werken. Dat maakt dat we deze morgen met 16 aan de ontbijttafel zaten. En dan was Jean-Marie er nog niet. Hij is deze morgen om 6 u al vertrokken naar Kinshasa om van alles te gaan regelen op de Belgische ambassade.  Je ziet, iedereen begint in een stroomversnelling te geraken. Gonda probeert volop het 'tellen van compressen in OKa' te introduceren en andere compressen te testen. Prof Dewever heeft vandaag een druk operatieprogramma van patiënten met fistels en ik probeer vandaag mijn registratiedocument voor wondzorg te lanceren. Al blijkt dit toch niet zo eenvoudig...



Eerste groot probleem: fotokopies nemen!  Als ik op het secretariaat toekom is blijkbaar het apparaat stuk. Na wat aandringen werkt het toch, maar is de inkt op. De inkt moet nog besteld worden en moet uit Kinshasa komen...  Nog wat aandringen en het toestel opzetten, en wat blijkt? Het werkt toch nog een beetje. Vervolgens recto-verso kopiëren: lukt niet. Weer even prullen met de schuiven, en hoera weer gelukt! Uiteindelijk na een dik uur heb ik mijn 100 kopies om vandaag te starten. Ik had ze op die tijd bijna overgeschreven.

Nog meer dan de andere dagen koers ik vandaag van de ene naar de andere afdeling met de bedoeling om het dossier op zoveel mogelijk afdelingen opgestart te krijgen. Ik begin op chirurgie hommes, vervolgens naar orthopedie, pediatrie om uiteindelijk via interne naar chirurgie femmes te geraken.  Overal licht ik het document nog eens goed toe, en laat ze het eens invullen.  Want zoals ik gisteren al zei: ze zeggen wel dat ze het begrijpen, maar als ze het dan zelf moeten doen valt er toch nog heel wat bij te sturen.  En dan ineens hebben ze geen pen meer om het in te vullen. Ze weten dat ik makkelijk pennen uitdeel en daar zijn ze verzot op. Dus als dat hen kan motiveren, graag. Enfin, we zijn vertrokken...

Als ik op chirurgie femmes toekom zijn ze bezig met enkele grote verbanden te doen.  Hulp en coaching is hier zeker welkom, zeker als iets later een kindje met een verbrande hand toekomt om te verzorgen.  Mijn brandwondenroots komt naar boven en ik besluit het kind toch maar zelf te verzorgen. Ik laat het vrijdag  terugkomen in de hoop dat ik de wonde nog wat kan verbeteren voor we vertrekken.  Ondertussen probeer ik bij de andere patiënten hier en daar nog wat antibioticatherapie op de wonden te reduceren, de therapie die sommigen toch nog altijd te graag gebruiken. Als ik even later mee de zaaltoer doe op chirurgie, blijkt dat ook hier nog een heel pak grote wonden liggen die ik nog niet heb kunnen zien: diabetesvoeten, ulcera, necrotiserende fasciitis, huidtumoren, ... Van alles wat. Wat opvalt is dat veel wonden wel proper zijn ondertussen, maar zoals eerder aangegeven dringend een huidtransplantatie nodig hebben. Materiaal hiervoor is voor mij ondertussen echt wel prioriteit één voor volgende chirurgische missies.  Dit zou de kwaliteit van de wondzorg enorm kunnen verbeteren! Ik maak hen duidelijk dat voor deze wonden ook de honingzalf zeker niet het wonderprodukt is. Hier niet, maar ook niet bij ons. Dergelijke wonden krijgen ook wij in België niet toe zonder chirurgische hulp.



Wat me wel opvalt als ik van de ene naar de andere afdeling ga, is dat het ziekenhuis veel properder is geworden. Er wordt overal grondiger gepoetst, het vuil opgeveegd en zelfs de persoon die het vuil ophaalt maakt ondertussen gebruik van een gesloten bak.  Tot vorige week gebruikte hij een open kruiwagen,  waar de helft van de tijd vanalles uitviel. En je wilt niet weten wat... Voor ik naar de zusters terugkeer ga ik nog op orthopedie en chirurgie hommes langs om te kijken hoe ze het er van af gebracht hebben met het dossier. En jawel, ze zijn goed bezig. Aan heel wat bedden hangt het document reeds op en het ziet er goed ingevuld uit. Echt leuk om zien en hopelijk weer een stap in de goede richting. 

Tijdens het middageten vertelt de zuster dat er vanmorgen in allerijl een zwangere moeder is binnengebracht. Terwijl ik fotokopies aan het nemen was, had ik inderdaad de ziekenwagen in een snelle vaart zien passeren in het ziekenhuis, iets wat hier zelden gebeurt.  Helaas is de moeder te laat doorgestuurd vanuit de centre de santé en zijn zowel moeder als kind overleden.  Leven en dood liggen hier zoveel dichter bij mekaar... Het blijft toch moeilijk om deze dingen te aanvaarden,  al moet je dit wel doen om hier te kunnen werken.
De namiddag is zoals gewoonlijk iets rustiger voor me. Eerst een deel administratie afwerken voor ik naar spoedgevallen ga om de studie van Prof Dewever verder uit te werken. Vandaar nog naar chirurgie om een vijftigtal dossiers te ontleden. Maar gelukkig lukt het nu al wat beter dan gisteren. Ondertussen neem ik ook nog even een staal 'Kibadi' voor Jan. Hij wil wel eens ontleden wat er allemaal in dit geweldige antibiotische mixgoedje zit.

Ondertussen is het weer hier weer wat warmer en laffer geworden. Tijd voor een frisse douche en hopelijk nog eens een iets rustigere avond.

Tot morgen,

Kris