Onze missie zit erop. De twee weken zijn weer voorbij gevlogen, maar het was een periode waarin we veel voldoening hebben gekregen. De vooropgestelde doelstellingen zijn bereikt, er is vooruitgang merkbaar op vele vlakken, en zeker ook op het vlak van ‘le soignement des plaies’.
Ondanks de slechte nacht – ontzettend veel last gehad van mijn ogen – zijn we de laatste werkdag goed doorgekomen. Vandaag was het voor mij vooral een ‘opleidingsdag’. Eerst hebben we met ons vieren - normaal om 8u, maar Congolese tijd dus om 8u30 - een uiteenzetting gedaan rond samenwerking. De vergaderzaal zat goed vol. Prof Dewever heeft eerst toegelicht hoe zijn loopbaan gelopen is en welke de belangrijke facetten waren die hij hierbij geleerd heeft. Gonda, Jean-Marie en ik zelf hebben hier vervolgens met wat concrete voorbeelden uit onze praktijk op ingepikt. In het begin had ik een beetje het gevoel van ‘help, dit loopt zeer moeilijk’, maar eens de interactie op gang kwam, hebben we hen toch wel enkele belangrijke boodschappen kunnen meegeven. Een mooi verhaal wat hen heeft doen nadenken en waar ze hopelijk nog lang mee verder kunnen werken.
Ondertussen is het al 10u15 als ik uiteindelijk nog mijn verhaal rond wondzorg een tweede keer mag brengen. Ik ben aangenaam verrast dat buiten de vele verpleegkundigen bijna alle stafleden aanwezig zijn. Aan de hand van zeer concrete voorbeelden uit hun dagelijkse praktijk kan ik hen motiveren om toch te proberen een aantal belangrijke veranderingen door te voeren: minder antibiotica gebruik, gebruik van het protocol en gebruik van het registratieformulier. We leven op hoop, maar ik heb er alvast een goed gevoel bij. Als ik nog enkele kritische vragen beantwoord heb, is het ondertussen al 11u door. Van een wondtour zal er niet veel meer in huis komen…
Nadat ik mijn PC en projector terug naar de zusters gebracht heb, is het hoog tijd om me naar chirurgie te haasten. Daar zit het jongetje met zijn brandwonden te wachten. En gelukkig, het handje ziet er al iets beter uit, al zal het toch nog wat tijd nodig hebben om te genezen. Maar meer kunnen we niet meer doen. Nadien heb ik nog even tijd om mijn toer te doen op alle afdelingen en de ‘goede sint’ te spelen. Ik verdeel mijn resterende verbandmateriaal op de verschillende diensten en ga nog even langs op pediatrie om de kinderen een goededag te zeggen. Als ik hen nog wat wafels, wat stiften en wat ballonnen geef, is het een groot feest. De warmte die je van hen terug krijgt, doet enorm veel deugd!Ik haast me terug naar de zusters, want om 13u komt de decaan ons – Prof Dewever, Prof Jacobs en een eenvoudige verpleegkundige (ik dus) – ophalen om te gaan eten in de jardin botanique. Ondertussen wordt 13u al snel 14u30. Op zich komt dat wel goed uit, want dan heb ik nog even tijd om mijn koffer te maken en nog wat spullen aan de zusters te geven om verder te verdelen. Als we uiteindelijk om iets voor drie toekomen in de jardin, zit er een hele delegatie van artsen met zelfs de rector van de universiteit ons op te wachten. Hier zit ik dan tussen al deze grote mannen… Na het buffet, wordt besproken hoe een verdere samenwerking zou kunnen uitgebouwd worden. Als dank krijgen we alvast een ‘prachtig congohemd van de universiteit’ en een aandenken van de universiteit.
Als we iets na half vijf bij de zusters terug toekomen, worden we nog even bij zuster Nicole verwacht. Ook hier worden we nog eens uitgebreid bedankt voor onze bijdrage, en jawel weer krijgen we een nieuw ‘congohemd’. Ik kan ondertussen al een halve kast vol en kan beginnen afwisselen… Nadien gaan Gonda en ik nog even een bezoekje brengen aan de broer van Complet, die een project heeft opgestart voor straatkinderen. Vorig jaar was ik hier ook geweest, en ik moet toegeven dat het al heel wat is uitgebreid. Ondertussen zitten er al meer dan 200 kinderen, en elke dag komen er blijkbaar nieuwe aanvragen om in te schrijven. We bezoek nog even een plaatselijk marktje en worden overweldigd door de vele aanbiedingen van de vele jongeren. Gezien ook de drie Gentse studenten even mee zijn, heb ik ontzettend veel bekijks op de markt. Één man met drie jonge en één oudere vrouw. Gelukkig dat zuster Cecile er ook nog bij is…. Er ontstaat bijna zelfs een ruzie tussen de kraampjes waar we wat kopen.
Om onze missie mooi af te ronden, hebben de zusters bij thuiskomst natuurlijk gezorgd voor een uitgebreid avondmaal met aperitief in de tuin. Het weer is nog zalig bij een temperatuur van 28°. Het zal zondagmorgen weer wennen zijn aan de Belgische temperatuur. Als intermezzo tijdens het eten toon ik mijn reportage die ik gemaakt heb voor de zusters met als titel’ une mission à Kisantu, c’est quoi?’ Het wordt al snel duidelijk dat dit weer een prachtige missie is geweest met een prachtig einde.
Ondertussen is het hoog tijd om ons bed in te kruipen, want morgen wacht ons nog een lange reisdag. Om 9u vertrekken naar Kinshasa, koffers gaan afleveren, nog wat tijd proberen rond te krijgen om dan uiteindelijk om 22u het vliegtuig te nemen. Als alles goed is, zullen we na een tussenlanding in Douala, zondagmorgen om iets voor 8 landen op Belgische bodem.
Terug thuis! Dat zal deugd doen! En blij dat ik mijn drie schatten terug zie.
Veel groeten en tot binnenkort,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten