Gisterenavond nog heel wat afgelachen samen met de zusters, op het terras vergezeld van een whisky of een andere drank (voor mij dus een cola). Nadien heb ik mijn dag nog even afgesloten met mijn verslag aan te vullen, zodat ik wat zicht hou op wat er gebeurt of nog moet gebeuren.
Deze morgen was het iets minder. Opgestaan met de – te verwachten – diarree, maar na een imodiumke is het ondertussen al wat beter. Om zeker te zijn dat er geen onverwachte problemen opduiken werk ik eerst nog wat op mijn PC aan het wondzorgregistratiedocument dat ik wil proberen in te voeren… Ik stel snel vast dat de darmen ok zijn en besluit maar naar het ziekenhuis te vertrekken. Ik kom ondertussen de prof tegen die me vraagt enkele foto’s te nemen van een patiënt met een specifiek oncologisch probleem. Hij wil de artsen immers aan de hand van deze casus een aantal dingen bijleren, hoe ze sneller en gestructureerder te werk kunnen gaan. Als ik iets later aankom in een klein kamertje (dat ik reeds ken van vorige missie) weet ik al hoe laat het is. Ik tref er een oud zeer mager dametje aan vol met bobbels en een oncologisch gezwel op de voet om u tegen te zeggen. Er zijn leukere manieren om je werkdag te beginnen. Ik ga nog even met hem verder op patiëntenronde en stel vast hoe hij vrij snel een diagnose kan leggen bij een tweetal dames. In ieder geval zeer leerrijk.
Wanneer de prof naar OKa vertrekt, zoek ik de orthopedie op. Ik stel vast dat de verbandkarren wonder boven wonder goed georganiseerd en in orde zijn. We zullen zien voor hoelang… Ik begin maar mee patiënten te verzorgen in de hoop dat het zo wat sneller gaat. Ondertussen stuur ik de verpleegster wat bij, al is zij meer met haar gsm bezig dan met de zorg... In de volle patiëntenkamer begint ze in Congolese tirade af te steken tegen haar moeder. Ongelofelijk! Als de patiënten verzorgd zijn, verhuis ik naar de andere zaal en probeer ook daar de twee verpleegsters wat bij te sturen. Ze willen vaak wel, maar het blijft toch een moeilijke mentaliteit om in te werken. Al kan ik het soms ook wel begrijpen. Het is zeker niet evident als je hier dag in dag uit moet werken…
Ondertussen word ik even via de gsm weggeroepen om twee patiënten te gaan zien op interne. Een dametje met HIV met een kleine wonde, wat wel zal lukken met wat honingzalf. Maar de man met de diabetesvoet is er heel wat erger aan toe. Zijn voet ligt open tot op het bot. Ik adviseer de hoofdverpleegster om hem zo snel mogelijk door te sturen naar de chirurg voor waarschijnlijk een voorvoetamputatie, al heb ik de indruk dat ze het in Keulen hoort donderen. En geloof me, van hier is dat ver.
Ondertussen kom ik Toussaint tegen die me meldt dat hij terug volop zalven aan het maken is. Gelukkig maar, want het zal nodig zijn. Ik passeer nog even op pediatrie waar onder toezicht van zuster Marie-Louise alles vlot verloopt. Als ik terug op orthopedie aankom zijn ze ondertussen al goed opgeschoten in de ‘sale vatican’. Ik help nog enkele patiënten mee verzorgen, al zakt bij de laatste quadriplege patiënt de moed me toch een beetje in mijn schoenen. Hij heeft maar liefst 11 doorligwonden en is eigenlijk een vogel voor de kat. Zeer zielig als je weet dat buiten zijn vrouw zit met een kindje van enkele maanden oud… Ondertussen is het alweer middag en passeer ik nog even via chirurgie om te zien hoe de zorg daar is verlopen. Tot mijn verbazing stel ik vast dat de verpleegkundige de therapie bij de man met de wonde op de thorax heeft veranderd. Ik zoek hem op en maak hem zeer snel duidelijk dat dit niet kan. Zijn excuus van gebrek aan honingzalf houdt helaas voor hem ook niet stand, want Toussain passeert net met drie potten zalf… Het is te hopen voor hem dat het morgen in orde is. Een beetje (veel) gefrustreerd keer ik naar de zusters om te gaan eten.
Iets later komen ook Gonda en Prof Dewever toe. Ze komen snel wat eten want ze gaan na de middag de voet van mijn patiënt op orthopedie opereren. Weer een die geluk heeft dat we hier zijn... Ik was van plan in de namiddag aan mijn lessen te werken, maar als de prof vraagt of ik niet mee wil komen naar het OKa is mijn beslissing snel genomen. Ik help dus maar assisteren bij, ik vermoed, de eerste huidtransplantatie die hier plaatsvindt. En het is geen senicure als je niet het nodige materiaal hebt. We zijn bijna twee uur bezig met een operatie die bij ons in minder dan een uur geklaard kan zijn. Nu alleen maar hopen dat de operatie lukt als we maandag de ‘uitpak’ doen.
Het is reeds half vijf als we terug bij de zusters toekomen. Even tijd om wat onder elkaar na te praten over de werkdag en de dingen die je tegenkomt. Al zijn er natuurlijk ook mooie zaken. Zo had Jean-Marie straks een weeskind op pediatrie gezien dat drie breuken had na een val uit een boom. Aangezien hier de familie voor de patiënt zorgt, is dit dus niet evident. Maar er zijn toch drie moeders die hem helpen bij het eten en zich over hem ontfermen…
Al bij al dus een moeilijke dag. Ik neem nog even de tijd om mijn wondfoto’s te sorteren, en mijn blog te schrijven. De rest zal voor na het eten zijn, want eerst moet ik nog even het zeil van de jeep van de zuster helpen herstellen…
Tot morgen,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten