Het wonddossier blijft nog een van mijn doelen om deze missie te introduceren... Vanmorgen maak ik nog even versie 6. Als ik in het ziekenhuis kom, spring ik even op de bureau van Dr. Makiadi binnen om het document voor te stellen aan Dr. Makiadi en zuster Nicole. Beiden zijn zeer enthousiast en willen het mee ondersteunen. Ze zien de voordelen ervan in: opvolging van de wondevolutie, opvolging van wondbehandeling, grijpt de chirurg op tijd in? Het zal zeker kunnen helpen! Als ik op orthopedie toe kom, toets ik het daar ook even bij Matete, de hoofdverpleegkundige en enkele verpleegkundigen. Ook zij zien het wel zitten, al is er natuurlijk nog een verschil tussen zeggen en doen! Bovendien, hoe simpel het ook is gemaakt - ze moeten enkel letters en cijfers invullen want alles is gecodeerd -, voor sommige blijft het toch chinees. En dat is niet evident voor een Congolees.Eerste probleem van de dag op orthopedie: er is geen zalf meer te verkrijgen in de apotheek, dus keer ik maar terug naar Toussaint om te horen wat het probleem is. Volgens zijn assistenten is hij er niet, maar zal hij straks zalf maken. Gelukkig heeft hij nog wat Carrelzalf gemaakt zodat ik vooral de orthopedie kan verder helpen. Ik ga nog snel even langs mijn patiënt met zijn huidgreffen om de wonden te verzorgen. Ik zou immers niet willen dat dit mislukt. De typische congolese muziek galmt al door de zaal, met bijkomend nog wat discussies van de ene kant naar de andere kant van de zaal. Ik versta er niets van, buiten 'kabila'... Een geweldige rust om in te werken! Ik ben vandaag ook te weten gekomen dat deze jongeman hier al meer dan twee maanden ligt, en waarschijnlijk hier nog minimum twee maanden zou gelegen hebben. In België zou normaal gezien een patiënt met zo'n wonde op een goede maand uitbehandeld kunnen zijn...
Nadien pendel ik tussen chirurgie en pediatrie. Als ik toekom op chirurgie zit een jonge kerel het uit te schreeuwen van de pijn terwijl een verpleegkundige zijn half geamputeerde voet verzorgt. Pijn is hier echt wel een probleem. Pijnmedicatie bij wondzorg is hier nog niet van toepassing. Op je tanden bijten is de boodschap, al vind ik dit soms toch niet meer menswaardig... Ondertussen keer ik even naar pediatrie om te zien af de afwezigheid van zuster Marie-Louise zich niet te hard laat voelen voor de verbandzorg. De verpleegkundige neemt zeeeeeeeer rustig zijn tijd - ik word er hypernerveus van - maar uiteindelijk verzorgd hij de wonden wel goed en dat is natuurlijk het belangrijkste. Ondertussen kan ik vaststellen dat Jean-Marie zijn werk ook begint te renderen. Bedden die al maanden gestationeerd stonden in bergruimtes of de container verschijnen ineens op pediatrie om oude bedden te vervangen. 
Opnieuw terug naar chirurgie - al is het maar om aan mijn kilometers te komen - want daar verwachten ze me om de jongeman met zijn uitgebreide wonden op de thorax te verzorgen. Nog zo'n zeer pijnlijke verzorging... Spijtig dat we hier geen huidgreffen meer kunnen leggen. Ondertussen probeer ik ook hier de artsen en verpleegkundigen even warm te maken voor het gebruik van het wonddossier, wat wel lijkt te lukken. Terug naar pediatrie om te kijken hoe het daar verder verloopt, maar ondertussen is de verpleegkundige bezig met het laatste verband. Ik spring nog even binnen in de speelzaal om de kinderen wat balonnen te geven. Ik word er verwelkomt in koor 'Bonjour Monsieur Kris'. Een leuke moment met veel lachende gezichten. Een kinderhand is hier snel gevuld. 
Ondertussen is het 11 uur en blijkbaar is het vandaag een rustige dag voor verbandzorg, want ook op orthopedie zijn ze al klaar met verbanden. Door de honingzalf kunnen ze sommige verbanden twee dagen dicht laten wat natuurlijk ook tijd bespaart. Buiten zitten wat jonge mannen 'mens erger je niet te spelen', een favoriet spel hier. Enkele patiënten willen perse met me op de foto, zodat we maar even een fotoshoot inlassen. Opletten dat ik niet te veel capsones krijg... Ik keer nog even terug naar de apotheek waar ik nu wel Toussaint aantref. Ik maak hem duidelijk dat het verbruik wat verhoogd is tijdens mijn verblijf en hij dus zeker in actie moet schieten. Ik keer vandaag dan maar eens op tijd terug naar de zusters en kom juist samen met de prof toe. Tijd om nog wat te brainstormen met als gevolg 'wonddossier versie 7'. Het komt nog in orde!Na de middag wil Prof Dewever even met ons allen samen zitten om te brainstormen over 'leiderschap en samenwerking in Congo'. Ze hebben hem immers gevraagd om vrijdag hierover een uiteenzetting te doen voor de artsen en hoofdverpleegkundigen. Hier leeft nog heel erg het hierarchisch leiderschap. Samen komen we tot verschillende goede ideeën die hen vrijdag hopelijk tot nieuwe inzichten kunnen brengen. Nadien keer ik samen met Prof Dewever terug naar de dienst orthopedie om te beginnen met zijn studie. Hij wil namelijk vergelijken of de hospalisatieduur en de tijd tussen operatie en opname verkort is in vergelijking met twee jaar geleden. We hebben meer dan drie uur nodig om 57 dossiers door te nemen! Een kat vindt er haar jongen niet in terug, en wij nog minder... Bovendien blijkt dat de hospitalisatieduur nog steeds erg lang is. Meer dan 100 dagen is geen uitzondering - zelfs een patiënt die hier al 637 ligt - al moeten we ook toegeven dat er hier wel zeer veel gecompliceerde breuken zijn. Breuken die we bij ons nooit zien. Maar wij hebben dan ook wel wat minder palmbomen om uit te vallen... Een ander probleem dat we opmerken is dat operaties vaak uitgesteld worden omdat de familie nog niet genoeg geld gevonden heeft voor het ziekenhuis te betalen. Ondertussen is het al 18 uur door eer we terug keren naar de zusters om nog wat op adem te komen.
In ieder geval, prijs je gelukkig dat je in zo'n lekker koud landje als België woont. Zo slecht is er het zeker niet!
Nog een fijne valentijn!
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten