Wanneer ik op spoedgevallen toekom, heerst een chaos van jewelste… Er is een minibusje, en hier wil dit zeggen een wrak met minimum 20 personen, over de kop gegaan. De ingang van spoedgevallen ligt vol met mensen met breuken, snijwonden, diepe gapende wonden, contusies,… gewoon op de grond of met wat geluk op een bank of brancard. Bovendien ziet het er letterlijk en figuurlijk zwart van het volk. Alle studenten hebben zich naar spoedgevallen gehaast wat maakt dat er bijna 40 tot 50 verpleegkundigen en dokters rondlopen. Al snel help ik mee met verbanden en het aanleggen van infusen. Na een uurtje zijn de meeste patiënten ‘verzorgd’, enkel degene die nog moeten gehecht worden wachten aan de operatiezaal om dit toch proper te kunnen doen. Als ik iets later terug ga naar spoedgevallen vind ik toch nog twee patiënten met nog open wonden die ik nog even verzorg.
Als de rust een beetje is weer gekeerd, bezoek ik nog eens mijn vriend Toussain met twee liter honing, al is het maar dat hij zeker niet kan zeggen dat hij geen materiaal heeft. Nadien ga ik nog even langs op pediatrie om bij een patiëntje van Jan een redon te verwijderen. Grappig, in de gang kom ik een verpleegkundige tegen met een pakje van KHLeuven en verschillende met UZLeuven…
Ondertussen is het reeds vier uur en is de kaars een beetje uit. We besluiten nog even de tuin van zuster Maria te bezoeken. Hier wordt van alle geteeld: papaya’s, bananen en minibanaantjes, stervruchten, passievruchten, avocado’s, ananassen, pili-pili, maniok, … We bezoeken ook nog even de ‘Porcerie Fons Verdonck’, de varkensstal waarvoor Fons de fondsen heeft verzorgd en daarom naar hem is genoemd. Een eer of niet? Rond 17u keren we terug, want inderdaad een kwartiertje later valt de regen weer met bakken uit de lucht. Lang leve het regenseizoen. Wat wel weer geweldig is, is dat je dan geen enkele Congolees meer buiten ziet. Blijkbaar hebben ze schrik dat ze blank zullen worden…
We nemen dan maar even de tijd om nog wat te schrijven, mijn wondverslagen te maken en mijn wondfoto’s en gewone foto’s te klasseren. Tijdens het eten is het ongeval een van de gespreksondwerpen. De zusters vertellen ons dat als een chauffeur een ongeval heeft gehad en het overleeft, hij direct zo snel mogelijk moet weglopen. Ook al kan hij er niets aan doen, zoals nu het geval was. Blijkbaar was de stuuras afgebroken en is het busje verschillende keren over de kop gegaan. Ik weet niet of de chauffeur nu ok was, maar ik hoop dat hij is kunnen weglopen. Anders klopper ze er blijkbaar op, zelfs soms met de dood als gevolg. Soms is het toch een raar volk...
Maar ik mag gerust zeggen dat het weer een voldane dag was.
Veel groeten,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten