Kisantu, 15 maart 2011 21u45

Voor ik naar het ziekenhuis vertrek, komt Soeur Nicole nog eerst even kennismaken. Zij is de ‘directie nursing’ van het ziekenhuis. Vandaag loop ik mee op de chirurgische afdeling en ook hier zijn de wondproblemen groot.  Ik krijg er direct een aantal grote wonden te zien als ulcera, diabetesvoetwonden, amputatiewonden, … Overal wordt hetzelfde aangebracht nl compressen met carrel of soms betadine.  Vervolgens één patiënt met diepe brandwonden aan aangezicht, handen en schouder.  De brandwonden zijn gewoon een ramp: gewoon droge wonden met massa’s korsten…

Vandaag lukt mijn observerende rol niet meer en ik ga al snel over in mijn meewerkende coachende rol, het wondteam van Kisantu.  Mee de wonden verzorgen, uitleg geven, meedenken hoe we de wonden zo goed mogelijk kunnen verzorgen met de beperkte middelen.  Het meest confronterend vandaag zijn drie kleine kinderen met uitgebreide abdominale wonden, het ene al wat magerder dan het andere.  Na de verzorging geef ik ze een armbandje van Tomas en An-Sofie om ze wat te troosten, want pijnmedicatie kennen ze hier niet…  Verder zie ik nog verschillende andere patiënten waaronder een jong meisje met een oncologische wonde thv de voet, een gezwel van bijna 10 cm diameter. Voor ik het weet is het terug middag, maar eerst zit ik de apotheker nog aan het werk om zalven te maken.  Hij belooft me dat ze tegen 14u klaar zullen zijn. Ondertussen krijg ik ook de hoofdverpleegkundige van de chirurgische afdeling zo ver om deze namiddag de patiënt met de brandwonden een zeer goed te verzorgen, waarschijnlijk een werkje van meer dan een uur. Ondertussen kan ook de kiné langs komen, want de man kan amper zijn vingers nog bewegen.

Na de middag ga ik eerst langs bij Tousseau, de apotheker. Hij heeft inderdaad zijn best gedaan en reeds een pasta met zinkoxyde en een hydrogel gemaakt.  Ik probeer nog even samen met hem de honingzalf te maken, wat voorlopig nog moeilijk lukt gezien de gel nog te vloeibaar is.  Hij belooft tegen morgenvroeg een nieuwe hoeveelheid hydrogel te maken.  Vervolgens zoek ik de verbrande patiënt op, maar natuurlijk op zijn Congolees, zien ze het ineens niet meer zitten om de patiënt mee te verzorgen. Na lang aandringen kan ik uiteindelijk enkel pakjes compressen en wat steriele instrumenten vastkrijgen zodat ik toch de wonde kan verzorgen.  Ik probeer de wonde (onder toezicht van 7 toeschouwers goed proper te maken en te debrideren, maar het is te pijnlijk voor de patiënt.  De wonde is iets properder, hopelijk genoeg om mijn eerste honingzalf uit te proberen.

Ondertussen is het 16u, 32° in de schaduw, en de energie is een beetje op.  Net als we door willen gaan naar de zusters, komt er een auto vol met mensen toe op spoedgevallen. Even later blijkt dat het een overleden mevrouw is die achter in de auto ligt tussen al de mensen.  Blijkbaar worden  overleden personen ook naar het ziekenhuis gebracht om hen koel te bewaren tot de familie de overledene kan begraven. De  verpleegster van spoedgevallen legt ons alles uit en neemt ons even mee naar het mortuarium.  Een volgende confrontatie zonder veel meer in detail te treden…

Om 17u komen we uiteindelijk toe bij de zusters, waar er al iemand staat te wachten om samen naar de bron te gaan. Nadien besluiten we nog even naar het marktje te gaan, leuk om te zien… Terwijl de zon ondergaat om 18u is het tijd om terug te keren zodat we nog kunnen douchen voor het eten. Na het eten bespreek ik nog even met Jan de wonden van de patiënten.  Hij is akkoord om de brandwondenpatiënt zo snel mogelijk te opereren. Hopelijk krijgen we het geregeld.

Iets vroeger als gisteren zoeken we ons bed op. Slaapwel.

Kris