Kisantu, 22 maart 2011 20u

Net gedaan met eten na een lange werkdag… Ook al stink ik naar het zweet, veel wassen zal er niet in zitten. De waterleiding is stuk, en bijgevolg zijn er dus nog maar enkele emmers water waar we het mee moeten stellen. Het zal dus maar een kattenwasje zijn.

Het was in ieder geval een zeer drukke, warme dag.  Vanmorgen om 7u30 heb ik de briefing van de dokters bijgewoond. Elke dinsdag en donderdag komen ze ’s morgens samen om de opgenomen patiënten te bespreken.  Eigenlijk wordt er gewoon wat overlopen, maar er wordt niets inhoudelijk gezegd. Veel kunnen de assistenten er dus niet van leren.  Gelukkig had Marianne een presentatie voorbereid mbt de mobilisatie van patiënten. Hieromtrent is nog een hele weg af te leggen. Patiënten blijven vaak weken na hun operatie in bed liggen, met ernstige contracturen tot gevolg. En soms ook andere gevolgen zoals doorligwonden… Gisteren is er nog een patiënt gestorven, waarschijnlijk door zijn doorligwonden. We proberen ze nu wijs te maken dat kiné zeer belangrijk is en dat voorkomen beter is dan genezen.  Ze vonden de uiteenzetting in ieder geval boeiend, maar of ze het nu zullen meenemen naar hun dagelijkse praktijk, is bij congolezen een andere vraag…

Nadien ben ik begonnen met mijn wondtour. Eerst op inwendige, nadien orthopedie, pediatrie, materniteit en chirurgie.  Ik pas meer het principe van Leuven toe, nl. naar de wonden gaan bekijken, adviseren en indien nodig ondersteunen bij de zorg. En ik moet toegeven dat het werkt.  Ze zijn goed bezig, wonden worden goed gereinigd en ze zien zelf dat ze vooruitgang boeken.  Positieve feedback werkt!  Gezien ik nu minder wonden zelf verzorg, heb ik ook tijd om ook andere zaken te observeren en te bevragen. Zo blijkt namelijk dat nergens wordt geregistreerd wat er gedaan wordt van wondzorg.  Ze doen het maar op goeddunken, vragen het aan de patiënt, en als die het niet weet vragen ze het aan de buurman.  Deze weten vaak beter wanneer de patiënt geopereerd is dan de verpleegkundigen.  Ik ben dus vandaag in actie geschoten om een voorstel te maken voor een minimale wondregistratie in een schriftje. Al is het maar dat ze weten wat ze moeten doen.  Ze vonden het een goed idee, maar waren er nog niet zelf opgekomen!?

Wat verder opvalt is dat de wondzorg vaak gebeurt door de studenten. Er zijn veel studenten (te herkennen aan de witte kapjes). De verpleegkundigen helpen soms wel of staan (of zitten) gewoon toe te kijken. Hard werken ze hier niet. Patiënten wassen is voor de familie, dus ze zorgen enkel voor de medicatie, verbandzorg en meestal de lakens vervangen.  Indien de studenten tijd hebben, wassen deze ook de bedden af (niet de patiënten).  Wat ook wel tijd inneemt, is het beantwoorden van de gsm. Die hebben ze allemaal en je hoort ze rinkelen op alle momenten. In de briefing, tijdens de verzorging, in de operatiezaal, … Verder zie ik vandaag ook voor het eerst een thoraxdrain. Het is een heel primitief systeem met 1 fles, werkend op de zwaartekracht.  Van een veilig 4 flessensysteem hebben ze hier nog niet gehoord. Misschien ook eens iets om in de toekomst verder te bekijken…

Na mijn wondtour ga ik naar de operatiezaal om te kijken hoever het operatieprogramma staat. Blijkbaar is er wat wrevel tussen de Congolese dokters waardoor ze nog niet ver zijn opgeschoten. Ik blijf dus maar, gezien er twee patiënten die ik volg geopereerd worden. Het eerste kindje wordt echter uitgesteld gezien ze geen catheter  geplaatst krijgen. Dan maar de volgende oproepen. Dit is de brandwondenpatiënt die ook een femuroperatie moet krijgen.  Ik was hem eerst een beetje, zodat we toch proper kunnen werken. Maar al gauw blijkt dat het geen makkelijke operatie zal worden. De patiënt ligt ondertussen al bijna 4 weken met deze breuk. En vorige week hebben we zelf maar de patiënt in tractie gelegd. Anders was er nog niets mee gebeurd.  Na 2,5 u proberen, lukt het jan uiteindelijk om de femur hersteld te krijgen.  Ik help mee de operatietafel tegenhouden terwijl twee Congolezen aan het been trekken om een tractie te creëren, bij  gebrek aan een tractieoperatietafel en een degelijk remsysteem op de operatietafel. Het is ondertussen 14u30, nog niet gegeten, waardoor Gonda even op de grond moet gaan liggen van de flauwte gecombineerd met de warmte. Om 15u kan ik uiteindelijk aan de operatietafel om de brandwonden eens goed op te schrobben en een proper verband aan te leggen.

Als ik om 16u bij de zuster s toekom, is het toch even tijd om een koud middagmaal op te eten, zodat we er weer even tegen kunnen. Nadien trek ik me even terug om nog wat verder te werken aan mijn presentatie. Jan heeft wat feedback gegeven, dus ik heb nog wel wat werk.

Om 19u15 komen me ze halen. Ik ben zo geconcentreerd bezig dat de zusters ondertussen al aan het wachten zijn met het eten. Nog even mijn blog schrijven en mijn mails lezen en het zal wel goed zijn voor vandaag. By the way,  An laat me weten dat er af en toe wel een dt fout in de blog staat. Gelieve me hiervoor te verontschuldigen, maar na een lange werkdag lukt het blijkbaar niet meer allemaal zo goed. Of zou het door de warmte zijn?

Groeten,

Kris