Na een woelige nacht met veel onweer en regen,word ik rond 7u wakker door Congolese gezangen van een viering iets verder op. Nog even een douche nemen, al heeft dit weinig zin. Want na enkele stappen buiten sta ik al snel terug in het zweet. Het is al terug ‘lekker’ vochtig warm. Na een ontbijt bij broeder Luc staat Complet, de chauffeur van de zusters, ons al op te wachten om te vertrekken.
Met een jeep volgeladen met 10 koffers en 7 personen (waarvan 4 op van die zij-achterbankjes die veel te laag zijn…) kunnen we vertrekken voor een rit van 2,5 uur. Eerst moeten we putten trotseren van bijna een halve meter diep, nadien het drukke verkeer langs alle marktjes om tot slot tegen 90 à 100 km per uur een tweebaansweg vol bochten te nemen… Weer heb ik ogen tekort om alles te vatten, nu in daglicht… Kraampjes met alles en nog wat langs de weg, soms tussen allerlei rommel, de geweldige klederdracht en mannen in perfect maatpak, vrouwen die langs de weg staan te plassen (jawel staan…) of kilo’s op hun hoofd dragen, auto’s en vrachtwagens met alles en nog wat volgeladen, auto’s die nog net aaneen hangen, … Maar het geweldigst zijn de busjes vol blutsen (vaak oude volkswagen of mercedesbusjes) die volgeladen zijn met tientallen mensen. In plaats van 2 rijen zijn er vaak 5 of 6 rijen aangebracht en bovendien hangen er nog wel enkele mensen buiten aan vast. Bovendien, als ik binnen twee weken per ongeluk rochel, is dat gewoon omdat ik dit hier geleerd heb. Rochelen à volonté…
Rond 11u 45 komen we uiteindelijk aan in Kisantu waar we verwelkomd worden door Zr Marie-Louise. Na een aperitiefje is het tijd voor het eten: tomatensoep, friet met kip en sla, en een ijsje. Belgischer kan niet. Schatje, van afvallen zal hier blijkbaar niet veel in huis komen… Na het eten hebben we even tijd om onze koffers uit te laden, alles in orde te brengen en het muskietennet op te hangen. Nog even koffie met cake zodat we zeker niets tekort zouden komen. Ondertussen maken we ook kennis met de andere zusters Wevine, Cecilia, Maria en (ben haar naam vergeten).
Vervolgens leidt Gonda ons rond door het ziekenhuis. Dit is de eerste echte zware confrontatie… In de ‘Salle d’urgence’ (lees een klein vuil kamertje met een 8tal bedden en speciale geur) liggen een viertal patiënten, waarvan twee in half comateuze toestand, en een oud vrouwtje vel over been… Voorlopig hebben ze alles gedaan wat ze kunnen, maar het is zondag, dus de rest is voor morgen. Dit is toch even slikken.
Nadien bezoeken we achtereenvolgens de operatiezaal, de orthopedische afdeling, de interne afdeling en de pediatrie. Een tweede confrontatie… Een kinderafdeling overvol met kleine kinderen, zalen vol met ouders met hun kinderen, een zeer anemisch kindje dat ze nog aan het onderzoeken zijn, een mama met een drieling (die 80 km te voet heeft afgelegd met de kindjes om naar het ziekenhuis te komen), en tot slot de neonatologieafdeling. Er liggen drie zeer kleine upjes (één van 1,5 kg) met mama’s die zelf nog kind zijn en nog op de schoolbanken zouden moeten zitten. Vervolgens bezoeken we nog even de ‘melkkeuken’ waar ze sojamelk maken, de verblijfplaats waar familie kan koken, eten en afwassen voor zichzelf en de patiënten, en tot slot de materniteit. Hier is het rustiger… Ondertussen heb ik al veel kunnen observeren (vb gebrek aan handalcohol op bepaalde plaatsen)en kunnen nadenken hoe ik mijn doel zou kunnen bereiken. Er is nog werk aan de winkel…
Terwijl de zusters hun avondgebed bidden, probeer ik tevergeefs te skypen naar het thuisfront. Gelukkig lukt de gsm beter. Om 19u wordt de bel geluid voor het avondeten, met gebed voor en na het eten… Nadien is het tijd om nog even samen af te wassen. Iets later komt ook Dr Makadi, de hoofdarts, ons verwelkomen en ons uitnodigen voor onze voorstelling in de viering morgenvroeg om 8u. Hij is zeer blij met onze komst en wondzorg is er zeker genoeg volgens hem… Ondertussen heb ik met Zr Cecilia ook al de eerste stappen gezet om op korte termijn mijn honingzalf te maken en uit te testen. Wordt dus vervolgd.
Ziezo, een eerste volledige dag Congo zit erop. Een dag met veel indrukken en vol verbazingen, de ene al groter dan de andere maar zeer boeiend. Zelfs mijn Frans begint vlot te gaan. Klaar voor het echte werk van morgen…
Kris
hoi papa
BeantwoordenVerwijderenwaar is de foto van de 3 ling?