De eerste werkweek zit erop, moe maar voldaan! Ik ben net op alle ‘services’ (afdelingen) de zalven gaan leveren voor het weekend zodat ze verder kunnen. Officiëel zijn we dus nu gestart. Als hun potten zalf leeg zijn, kunnen ze nieuwe gaan halen bij de apotheek. Bovendien beginnen na twee tot drie dagen de eerste wondverbeteringen van mijn wondprotocol zichtbaar te worden. Wonden zijn veel zuiverder en vaak al wat kleiner, soms zelfs spectaculair verbeterd. De Congolezen zien het zelf en ze zijn toch wel enthousiast. Ik had niet gedacht dat ik na een week toch al zover zou kunnen geraken.
Eigenlijk is het best wel grappig. Ik voel me hier ondertussen meer en meer ‘the flying woundnurse’. Ik cross heel het ziekenhuis door met mijn rugzak vol materiaal op de rug. En aangezien ik overal kom, kennen ze me ondertussen ook allemaal. Van alle kanten hoor ik ondertussen ‘Bonjour Kris’ of ‘Bonjour Monsieur Kris’. De appreciatie van de mensen doet zeker deugd.
Langs de andere kant ben ik nu toch ook wel blij dat het weekend is en we even tijd hebben voor onszelf en wat uitstappen kunnen doen. Het was vandaag immers weer een drukke warme dag. Vanmorgen begonnen met te gaan lopen. We zijn vertrokken om 6u15, dan is het nog lekker fris en begint het leven hier volop in Kinsantu. De bedoeling was een half uurtje te gaan lopen, maar blijkbaar werkt onze GPS in Congo niet zo goed. We waren eerst even langs de basiliek gelopen, zeker de moeite om even te zien. Dan naar rechts met het gedacht dat we wel op de grote weg zouden uitkomen. Maar daar ging het fout. We hebben ongeveer 7 km gelopen door allerlei kleine wegen. Op een bepaald moment zaten we zelfs door metershoge grassen te lopen. Na veel vragen zijn we uiteindelijk toch terechtgekomen in de ‘Cité’, maar dan is het nog 3 km lopen. Uiteindelijk zijn we om 7u15 terug bij de zusters toegekomen, direct ontbeten en dus maar wat later begonnen met werken. Hier is dit niet zo’n probleem. Het leuke van de jogging was wel dat we weer dingen gezien hebben die je anders nooit ziet en op plaatsen komt waar je anders niet komt. Je ziet het echte leven… Overal word je bekeken en waarschijnlijk door de Congolezen als zot verklaard. Maar overal zijn ze even vriendelijk, 100 keer 'bonjour', we hebben zelfs applaus gekregen. Soms waren er zelfs kinderen die even met ons meeliepen. En als we even stapten, kregen we te horen ‘mundele (blanken) sont fatigués’. Geweldig…
Uiteindelijk ben ik dan om 8u begonnen op pediatrie bij zuster Marie-Louise met een vijftiental verbanden. Ook hier zijn er reeds enkele goede evoluties zichtbaar. Ik ga ook nog even langs op neonato, waar een babytje van 24 weken is toegekomen. Het is niet veel groter dan 1,5 hand groot. De vraag is of het erdoor zal komen. Iets later dan voorzien ben ik dan toegekomen op orthopedie waar Jan met Dr Makiadi bezig is met de zaalronde. Het leuke is dat er ook hier al enkele spectaculaire verbeteringen zijn en ook Dr. Makiadi dit heeft gezien. Jan geeft ook aan dat de wonden ondertussen reeds veel properder zijn… Ondertussen komen ze me al zoeken van de ‘service chirurgie femmes’ voor nog enkele verbanden mee te doen. Nadien nog even terug naar orthopedie, nog een gips helpen aanleggen en dan is het alweer middag. Tijd om te eten: vis met ‘biologische’ groenten uit de tuin van zuster Maria. Je moet er alleen rekening mee houden, dat het ziekenhuisafval ernaast wordt verbrand. Van dioxines hebben ze nog niet gehoord.
Na de middag heb ik toch maar even de tijd genomen om eens een half uurtje op mijn bed te liggen. De diaree heeft me immers ook te pakken vandaag. Marianne en Gonda hadden gisteren ook al prijs. Maar gelukkig valt het nog wel mee. Jan heeft het erger te zitten en is deze namiddag terug gekomen en zijn bed in gekropen. Ik keer om 16u toch nog maar even terug om de redons te controleren en vervangen van de patiënten die Jan gisteren geopereerd heeft zodat ze safe zijn voor het weekend.
Nadien trekken Gonda, Marianne, Anita en ik nog even naar de markt. Het is leuk om zien wat er allemaal te doen is. Je mag er alleen geen foto’s nemen, want als de politie die talrijk aanwezig is dit ziet moet je veel betalen. Nadien willen we nog iets gaan drinken in het ‘hoerenkot’, maar ze komen niet opdagen met hun drank. Waarschijnlijk teveel werk… Om 18u30 keren we terug dat we toch nog net voor de donker terug zijn. Bovendien begint het weer te onweren… Zuster Marie-Louise komt ook net toe van de pediatrie, en zegt dat er net weer een kindje gestorven is aan tetanus en meningitis. Spijtig genoeg weer veel te laat doorgekomen naar het ziekenhuis. Op die momenten besef je nog meer hoe goed we het hebben.
Bonne soirée,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten