De laatste werkdag begint zoals de eerste, nl met een viering in het ziekenhuis. Het blijft iets speciaals hebben. Tijdens de viering bedankt Dokter Makiadi ons nog eens voor de aangename samenwerking en het meehelpen om de zorg in het ziekenhuis te verbeteren. Nadien begin ik mijn traditionele wondtour. Ik wil toch nog enkele wonden zien om te kijken hoe ze op een 10 dagen honingtherapie vooruit zijn gegaan. En de voorlopige resultaten mogen er zijn. Na een bezoekje aan de inwendige, chirurgische en orthopedische afdeling ga ik nog even langs op pediatrie. Pediatrie blijft een zware dienst en ook vandaag is het er weer ontzettend druk. Er liggen bijna 100 kinderen. Ik help de zuster nog even met enkele verbanden. De vriendschap die je van sommige kinderen immers ontvangt is gewoon prachtig, ondanks het feit dat je hen wel even pijn doet.
Als mijn wondtour erop zit ga ik nog eens even langs op alle diensten om een kopie van de presentatie die ik gisteren gegeven heb, rond te delen. Op die manier hoop ik dat ze de info nog eens doornemen en het allemaal wat blijft hangen. Ik merk in ieder geval op verschillende 'services' toch al enkele positieve veranderingen zoals de verbandkarren die al veel properder zijn, en de registratiedocumenten die aan het proefdraaien zijn op orthopedie en chirurgie. De grote vraag is natuurlijk hoelang ze het gaan blijven volhouden als we hier weg zijn… Vervolgens ga ik nog even langs bij Soeur Nicole. Gezien ze enkele dagen weg geweest is, licht ik haar ook even de stand van zaken toe. Ik hoop dat zij het mee verder kan opvolgen en haar verpleegkundigen voldoende kan aansturen.
Na de middag ga ik nog even langs bij mijn vriend Toussain. Ik breng hem nog 5 liter honing die de zusters gekocht hebben zodat hij nog enkele weken verder kan met zalf te maken. Ik bedank hem nog eens uitvoerig en maak hem duidelijk dat de behaalde resultaten ook voor een groot stuk aan hem te danken zijn, wat hem toch wel wat fier maakt. Ondertussen is hij met de hand nieuwe zalf aan het mengen voor volgende week. Ik beloof hem bij de volgende missie een mixer mee te brengen, wat het werk voor hem iets zal vergemakkelijken. Als ik terugkeer naar de zusters zie ik in de verte een begrafenisstoet passeren. Hier een speciale traditie met fanfare, vaak zingende,dansende en schreeuwende mensen, en dit tijdens de stoet van het mortuarium tot de begraafplaats.
Om 14u heb ik afgesproken met de zuster directrice van de verpleegsterschool. Ik krijg een korte rondleiding in de school, wat toelichting over de opleiding en zie met welke beperkte middelen ze het hier moeten runnen. Ook hier licht ik de wondzorgprocedure nog even toe, in de hoop dat de leerlingen dit ook van in school al kunnen meenemen. Na het bezoek aan de school heb ik nog even tijd om mijn koffer te nemen en vooral te kijken wat ik kan hier laten en wat ik aan wie kan geven. Maar tijdens zo’n laatste dag vliegt de tijd enorm. Je moet immers nog zoveel afronden.
Om 16u worden we bovendien met z’n allen verwacht op orthopedie. Ze hebben voor ons een kleine receptie georganiseerd om ons speciaal te bedanken. Alle dokters, verpleegkundigen en student verpleegkundigen zijn aanwezig en er wordt wat heen en weer gespeeched. Enkel dokter Makiadi kan niet aanwezig zijn. Hij is van wacht en er is net weer een zwaar ongeval gebeurd. Een vrachtwagen, volgeladen met zakken en daarbovenop nog tientallen mensen is gekanteld. De gevolgen zijn weer dramatisch. Acht doden ter plaatse, 2 bij aankomst, 2 binnen het uur, en een twintig gewonden waarvan weer enkele open beenbreuken. Ze zullen de volgende weken weer werk hebben… Maar hier moeten we even loslaten, hoe moeilijk het ook is.
Helaas moet ik om 17u doorgaan van de receptie,want er staat al terug iemand op mij te wachten om de vorderingen van de bron te gaan bezichtigen. Ik heb immers aan Johan beloofd om dit mee op te volgen en voldoende foto’s te nemen. En ik moet toegeven, ze hebben hun best gedaan. Ze hebben een volledige muur opgemetst en op die manier kan de bron proper gehouden worden. De bron is immers zeer belangrijk voor het ziekenhuis en omgeving, want van hieruit wordt het water opgepompt naar citernes om het vandaar verder te verdelen. Indien ik net terug ben van de bron komt Jan binnen. Hij wil ook nog even de bron zien, dus keren we nog eens terug. Al is het maar om bezig te blijven. Als we terugkeren kunnen we nog even genieten van een laatste prachtige zonsondergang.
Ondertussen staat bij de zusters de feesttafel gereed. Enerzijds voor de verjaardag van zuster Marie-Louise te vieren, anderzijds om ons te bedanken voor het geleverde werk. Verschillende dokters, de zusters en de hulp bisschop zijn aanwezig. Tijdens de aperitief krijgen we elk nog een mooi afscheidsgeschenk: voor de mannen een ‘prachtig’ kleurrijk hemd, voor de vrouwen een panje (kleed in felle kleuren). Alles is perfect op maat gemaakt. Verder krijgen we elk ook nog een typisch Congolees beeldje of een masker. Ik krijg een mooi abstract masker, zeker een leuk aandenken. Na het ‘feestbuffet’ is er nog even tijd om wat na te vertellen en een geslaagde missie af te sluiten. Morgen wacht er immers nog een dagje Kinshasa en een lange nachtvlucht.
Tot zondag!!!
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten