Vannacht om 4u word ik plots wakker door de kraan die nog open staat. Er is terug even water… Nadien begint het nog te regenen waardoor er van slapen niet veel meer in huis komt. Om 6u30 staan we van miserie maar op.
Als we in het ziekenhuis toekomen, moeten Jan en ik eerst onze maten laten nemen (En deze zijn door het goede eten bij de zusters nog steeds dezelfde. Van afvallen is weinig sprake). Blijkbaar gaan ze nog iets ‘moois’ maken voor ons allemaal. De kleuren zullen waarschijnlijk niet ontbreken. Het echte werk begint vandaag terug op de medecine interne waar ik mijn 4 patiënten volg. De ene wonde geneest al beter dan de andere, maar ze zijn in ieder geval proper. Nadien keer ik naar orthopedie waar Jan met Makiadi en de assistenten bezig is met de zaalronde. Eigenlijk komen hier toch wel zeer veel ernstige breuken voor, wat ook niet te verwonderen is als je ziet hoe hier gereden wordt. En het is bovendien een drukke verbindingsweg van Kinshasa naar Matadi, de havenstad.
Jan overloopt de verschillende patiënten terwijl ik nog enkele verbanden openleg, en nog een wond draineer waar bijna 300cc etterig wondvocht uitkomt. Direct een voorbeeld om duidelijk te maken dat ze veel meer een heringreep moeten plannen indien de wonden niet proper is… Als Jan de assistenten wat kritische vragen stelt, valt weer direct op dat ze nog heel veel moeten leren. Hun betrokkenheid is vaak ook te beperkt. We zien een patiënt die hier al ligt van 9 maart, maar het dossier is nog zo goed als leeg… Indien Jan zich een beetje kwaad maakt en duidelijk maakt dat je patiënten moet verzorgen zoals je je eigen kinderen zou verzorgen, beginnen ze wat wakker te worden. Hij dringt er ook op aan dat sommige patiënten eens een wasbeurt zouden mogen krijgen. En wonderen geschieden, iets later zijn er enkele studenten enkele patiënten die in de vergeethoek liggen aan het wassen.
We zetten de zaalronde verder op pediatrie. De patiënten die de afgelopen week geopereerd zijn, hebben veel geluk gehad. Alle wonden staan proper, redons kunnen verwijderd worden, weinig wondproblemen. Zo zou het dus moeten. Gezien het weer beredruk is op pediatrie (74 gehospitaliseerde kinderen) help ik zuster Marie-Louise maar even met de verbanden. Bovendien is er weer geen water in het ziekenhuis. Bij ons niet te geloven, maar hier realiteit. Er zitten weer een hele reeks moeders met kinderen te wachten om hun verbanden te doen. Een deel kinderen moeten een heringreep krijgen, anderen beginnen te genezen, maar er zijn ook weer een aantal nieuwe wondproblemen bij. Een neonaat met een wondje door een infuus, een ander kind met een abces door een verkeerde inspuiting. We draineren weer bijna 50cc pure etter. Je wordt er eigenlijk droevig van… Maar je moet blijven verder doen en je optrekken aan de positieve dingen. En daar zorgt een prachtig lief meisje voor. Ze heeft een brief geschreven om me te bedanken. Een prachtig gebaar dat ontzettend veel deugd doet. Ik heb er een foto van genomen maar zal het even vertalen. ‘Beste… wij de kinderen van orthopedie. Voor alles wat je voor ons gedaan hebt, de verbanden en de kleine armbandjes. Het is daarvoor dat we u bedanken. Dat god u mogen zegenen. Vergeet de kinderen niet van de pediatrie.’ Gewoon een moment om even stil van te worden.
Om 11u keer ik nog even terug naar orthopedie en ga ik nog even langs bij de geopereerde brandwondenpatiënt. Hij is heel tevreden en heeft een goede nacht gehad. Maar ‘je peux avoir une bic’. Ze weten ondertussen dat ik veel pennen meeheb om uit te delen, en ze zijn er gek op. Ik speel dus maar de goede sint. Al zijn er natuurlijk ook die vanalles durven vragen: mijn rugzak, mijn fototoestel, mijn crocs, … maar dat zijn vooral verpleegkundigen. Wat ook grappig is, is dat er ondertussen al bijna 10 zijn komen zeggen dat ze ook Kris noemen, zowel patiënten als verpleegkundigen. Blijkbaar zijn ze er fier op. Voor ik terugkeer naar de zuster, ga ik eens even langs in het privéziekenhuis, vroeger voor de Belgen, nu voor de rijkere Congolezen. Ik ben nog maar net bij de zusters als Soeur Victorine me komt opzoeken voor een verband te bekijken van een kennis in het ziekenhuis. Ik keer nog even terug naar het ziekenhuis en doe het verband. Hopelijk werkt de honingzalf ook bij deze dame.
Na de middag nemen we een siesta, gezien de warmte weer aan je wreet. Vervolgens bereid ik nog de documenten voor voor de lessen van morgen. Ik moet immers nog kopies laten nemen. Om de wondzorgregistratie wat te bevorderen, ontwerp ik ook nog even een registratieformulier. Hopelijk zullen ze het gebruiken. Om 17u hebben we afgesproken met Complet om even naar zijn broer te gaan. Maar afspreken met een Congolees blijft een opgave op zich. Om 17u45 komt hij erdoor, maar het is nog net licht genoeg om te kunnen vertrekken. De broer van Complet heeft een project opgestart voor straatkinderen of kinderen van arme ouders. Het is begonnen met klussen aan auto’s, maar is momenteel uitgegroeid tot een groter project waar ze ook zorgen voor eigen inkomsten via landbouw, viskweek en honing. Ze bouwen hun eigen gebouwen (school en slaapplaatsen) met bakstenen die ze zelf bakken. Een heel mooi project waar ook inbreng is vanuit Leuven en de Belgische ambassade.
Ondertussen is het donker geworden en reeds hevig aan het onweren, maar dat neemt niet weg dat we nog even iets gaan drinken. Vanonder een afdakje bewonderen we het schouwspel van de honderden lichtflitsen. Om 18u45 keren we terug zodat we nog op tijd zijn voor het avondeten. Na het eten is het nog even tijd voor de dagelijkse rituelen: afwassen, blog schrijven, en nog wat bijpraten. Gelukkig heeft de regen de temperatuur wat naar beneden gekregen. En ondertussen dat ik de blog post, begint het water weer te lopen. We kunnen ons morgen dus weer douchen...
Tot morgen,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten