Kisantu, 21 maart 2011 20u30

Aan de ontbijttafel  is het vandaag maar erg stil. Soeur Victorine heeft net de boodschap gekregen dat haar jongste zus en haar schoonbroer, kolonel in het leger, vannacht met geweld zijn opgepakt in Kinshasa.  Op eerste zicht klinkt dit niet goed en blijft het toch een onvoorspelbaar land.

Zoals elke week begint de werkweek in Kisantu met een korte mis voor het personeel om 7u30. Om het goede voorbeeld maar te geven, gaan Jan, Gonda en ik ook nog even naar de mis. Nadien vertrekken alle verpleegkundigen en artsen naar hun werkplek. Ik begin vandaag op de Medecines internes om een viertal verbanden te evalueren.  Ik heb me voorgenomen om deze week meer te observeren en te coachen, anders leren ze het niet. Maar ik moet toegeven dat we reeds goede vorderingen maken.  De wonden worden beter gereinigd, de zalven worden goed gebruikt. En de resultaten mogen er zeker al zijn.  De wonden worden properder en enkele wonden beginnen zichtbaar ook reeds zeer goed te genezen, al ben ik nog niet helemaal tevreden.  Soms verwacht ik reeds te veel wonderen op korte tijd, maar we zijn nog maar goed 4 dagen bezig met de zalven. Gonda, die al verschillende keren hier in Kisantu is geweest, is vandaag mee komen kijken, en ook zij ziet toch een positieve evolutie.

Nadien ga ik langs op pediatrie. Jan is daar bezig met een patiëntentoer, en ik wil dat Jan zeker enkele probleemwonden ziet. Blijkbaar een goede zet, want Jan besluit morgen vijf kinderen ervan te opereren.  Blijkbaar worden de patiënten hier niet meer echt goed opgevolgd door de orthopedisten.  Ze worden geopereerd, maar nadien blijven ze een beetje aanmodderen. Vervolgens neem ik Jan mee naar de chirurgische afdeling.  We bekijken even de wonden van de drie kindjes die er liggen. Voor twee kindjes zal het wel meevallen, maar het derde is een zeer complexe wonde door een peritonitis. Heel het buikje ligt open en de wonde is zeer vuil. Jan en ik hebben hetzelfde gevoel dat we voor dit kind waarschijnlijk niet meer veel kunnen doen. Helaas zijn onze mogelijkheden beperkt, al is dit zeer moeilijk om te aanvaarden. We gaan verder en ook de volgende drie dames zouden best deze week nog geopereerd worden.  Het worden dus nog drukke operatiedagen.

Nog enkele verbanden observeren op orthopedie en nadien ga ik nog even langs bij mijn brandwondenpatiënt. Ik ben aangenaam verrast. De wonden zijn zeer goed geëvolueerd, en de wonde in de hals is zelfs bijna volledig genezen. Morgen wordt hij wel geopereerd, en dan ga ik toch even van de gelegenheid gebruik maken om de andere wonden nog eens goed proper te maken. Ondertussen is het weer bijna middag en ga ik nog even langs op de consultatie.  Wanneer ik terugkeer naar de zusters, word ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt dat leven en dood hier niet ver van mekaar liggen. Buiten staan een meisje en een jongen te roepen en te schreeuwen dat hun zus is overleden.  Het is bijna een dagelijks tafereel, maar wennen doet dit zeker niet!

Na de middag zonder ik mij af in de eetzaal. Ik moet namelijk donderdagmorgen les geven voor de artsen en in de namiddag voor de verpleegkundigen.  De bedoeling is dat ik hiervoor een presentatie maak met voorbeelden van hier, in het Frans en met het protocol erin verwerkt.  Een hele opgave, maar na meer dan vier uur werk, vind ik dat mijn eerste versie er toch al goed uitziet.  Ook Jan vindt het goed en is bereid om alles nog eens door te nemen.  Ondertussen nog even eten, om moe maar voldaan mijn computer af te zetten om 20u45. De rest is voor morgen, alhoewel het morgen nog drukker zal zijn gezien ik ook mee ga helpen aan enkele operaties.

Tot morgen,

Kris