Vandaag is het ‘lesdag’. Ik begin de werkdag met de briefing van de dokters. De opgenomen patiënten worden weer overlopen, maar vandaag worden er kritische vragen gesteld door Dr. Tweba. Hij legt de assistenten het vuur aan de schenen, en het is ook nodig. Ik ben ervan overtuigd dat wij tijdens de verpleegkundige briefing beter briefen dan de artsen hier. Na de briefing is het ‘moment suprème’ voor mij. Ik mag de dokters tonen wat ik afgelopen twee weken gezien, gedaan en geprobeerd heb. Het is niet evident, zo’n les in het Frans. Zeker niet voor 25 dokters. Gelukkig is Jan er om me af en toe te ondersteunen. Maar ondanks dat ik niet altijd uit mijn woorden kom, weet ik ze toch te boeien. Ik fris een aantal basisprincipes op, geef hen een aantal mooie praktijkvoorbeelden en stel het wondprotocol voor. Dr. Tweba en Dr. Lewo zijn enthousiast en maken de assistenten duidelijk dat het nu aan hen is om alles toe te passen en de verpleegkundigen mee te sturen. Ik geloof erin dat we goed gestart zijn.
Nadien moet ik even op adem komen. Ik neem even de tijd om nog verschillende documenten in orde te brengen en afspraken te maken met Toussain. Hij gaat nog een aantal kleine aanpassingen doen en de volgende weken registreren en doormailen hoeveel zalven er gebruikt worden. Zo kunnen we het nog wat mee verder opvolgen van op afstand. Vervolgens ga ik langs bij de brandwondenpatiënt. Ik heb beloofd dat ik vandaag het verband zou doen. Maar ze zijn al bezig, en doen het goed. De wonden zijn zeer proper en beginnen stilaan te genezen. De patiënt beseft hoeveel geluk hij gehad heeft… Na deze verzorging hebben ze nog één wonde te verzorgen, zeggen ze. Zoveel volk er net was om toe te kijken, zo weinig volk is er nu. En ik weet snel waarom als ik in het isolatiekamertje kom. Niet echt smakelijk, maar de etter stroomt uit de wonde, wat geapprecieerd wordt door de honderden vliegen die er rondzwermen. Het is ongelooflijk. Even een masker opzetten en er maar aan beginnen. Ik slaag er toch in om de wonde wat te reinigen en proper af te dekken zodat de vliegen er niet meer aankunnen. Maar genezen zal het volgens mij niet. Eigenlijk zou de chirurg dringend deze wonde moeten zien, gezien er vermoedelijk wel een amputatie in de lucht hangt. Maar zoals gewoonlijk is hij nergens te bespeuren…
Na de middag ga ik naar de verpleegsterschool om het lokaal voor te bereiden voor de les aan de verpleegkundigen. Ik neem ook even de tijd om de school te bezoeken. Normaal zou ik beginnen om 14u, maar er is nog geen kat te bespeuren. Nochtans ik het duidelijk gecommuniceerd. Na het academisch kwartier, dat ze in Congo nog beter kennen als bij ons, zitten er toch een 40tal verpleegkundigen in de zaal. Terug geef ik les in mijn beste Frans, en het lukt al veel beter dan deze morgen. Ze zijn aandachtig en zijn zeer tevreden wat ik afgelopen twee weken heb kunnen realiseren. Ik maak hen duidelijk dat het nu aan hen is, en ze geloven erin. Nadien geeft Marianne ook nog even les over de kiné.
Als we om 15u30 terugkeren naar de zusters is het 39°. Veel energie om nog iets te doen schiet er niet meer over. Gezien Complet straks nog over zijn oren heeft gehad van de zuster dat hij weer niets aan het doen was, mogen we hem zeker even meenemen om ons rond te rijden. We nemen even de tijd om het station te bezoeken. Een prachtig idyllisch stationnetje van de jaren ’30 met nog antieke oproepsystemen. Veel treinen rijden er niet meer, passagierstreinen zijn zelfs acht jaar geleden afgeschaft. Momenteel is het ook stil, ze hebben momenteel immers geen locomotief… Maar ze werken er wel nog elke dag met vijf. Nadien neemt Complet ons nog even verder mee door verschillende typische buurten. En overal is het weer ‘Mundele’, ‘Mundele’ als we passeren. Zoals een echte toerist gaan we nog even iets drinken aan de Inkisi rivier waar verschillende kinderen aan het zwemmen zijn. Nochtans verdrinken er elk jaar verschillende kinderen door de snelle stroming en de vele draaikolken. Op de terugweg kopen we nog even suikerriet om eens te proeven.
Nog één werkdag. De twee weken zijn voorbijgevlogen, maar ik heb nog geen seconde spijt gehad dat ik naar hier ben gekomen. Het is een prachtige ervaring met enkele pijnlijke momenten, maar ik heb mijn vooropgestelde doelstellingen kunnen bereiken. Een mooie start van een verhaal dat zeker nog niet af is…
Tot morgen,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten