Kisantu, 19 maart 2011 22u00

Zalig uitgeslapen tot 7u30 en wakker geworden door de dagelijkse gezangen van de zusters.  Eerst even  een smsje gestuurd naar moeke die vandaag verjaart. Nu een frisse douche nemen, wat toch wel moeilijk went, en ons klaarmaken voor de uitstap. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat we de suikerfabriek zouden bezoeken, maar blijkbaar is dit niet mogelijk. Dus zullen we vandaag maar de echte toerist uithangen en gaan we (Anita, Marianne en ik) naar het ‘Lac de vallee’ en het ‘bonoboreservaat’ in kimuenza.  Zuster Wevine en Zuster Ignias zijn onze gidsen van dienst. Jan blijft thuis gezien hij zich nog niet 100% voelt, Gonda heeft nog wat ander werk voor de volgende missie.

Om 9u komt Complet ons ophalen voor een rit van bijna twee uren hobbelen… We passeren eerst langs enkele scholen waar honderden kinderen rondlopen in hun blauw wit uniform. Op de grote weg zien we ook verschillende tientallen kinderen wandelen. De zuster vertelt ons dat de kinderen waarschijnlijk teruggestuurd zijn van school omdat ze niet betaald hebben of met teveel zijn die dag.  Daarom zijn de zusters met een project gestart ‘adoptieouders schoolkinderen’. Voor 10€/ maand kan je een kind naar de lagere school laten gaan, voor 20€ naar het middelbaar.  De zusters volgen dit op met de school en controleren of ze echt wel naar school gaan. Als adoptieouder krijg je de gegevens en foto van het kind en de schoolresultaten. En kan je (of ik gezien ik zeker wil terugkomen) het kind komen bezoeken. Ik ben overtuigd en beslis dat ik dit zeker wil doen.

Ook al ben ik al enkele keren onderweg geweest, het blijft toch steeds verbazen wat je ziet. En je ziet steeds andere dingen.  Enkel leuke weetjes…

·         Je hebt  verschillende huisjes: vaak bamboe met leem en met een grasdak of een dak van palmblaren, soms ook van gedroogde kleisteen (gele blokken). De betere huisjes zijn van bakstenen met een golfplatendak.   Een grasdak of dak met palmblaren is wel veel frisser, perfect waterdicht en blijft bijna 3 jaar oké.

·         De vele marktjes met veel volk, speciale geurtjes, niet altijd de beste. En het vele vuil langs de baan. De marktjes duren soms van 7u ’s morgens tot de volgende ochtend… Ze verkopen alles wat ze kunnen vinden of recuperen.

·         Onderweg zien we vaak grassen of planten op de weg liggen. Blijkbaar is dit om te waarschuwen dat er een voertuig of wrak in pan staat. Indien je er dan toch tegen rijdt , ben je zelf in fout.

·         Halfweg is er ook hier een péage.  Voor een gewoon voertuig moet je 4200 Congolese frank betalen, voor een vrachtwagen zelfs 70000 congolese frank.  Best wel veel als je weet dat een gemiddeld maandloon tussen de 40000 en 50000 congolese frank (1200 congolese frank = ongeveer 1€).  Wij moeten gelukkig niet betalen, gezien wij met een rood kruis rijden van het ziekenhuis.

·         De vele wrakken langs de weg. Indien er een ongeval is gebeurd, worden de gewonden met een gewone personenwagen naar het ziekenhuis vervoerd. De wrakken blijven meestal staan en worden volledig leeggehaald.  Wat ze vinden wordt vaak direct verkocht en wat nog te recuperen is van de auto wordt meegenomen.

Rond 11u30 komen we uiteindelijk aan in Kimuenza. We gaan eerst eten aan het ‘Lac de Vallee’, een soort van recreatiepark voor de vroegere rijke Congolezen.  Het is ondertussen helaas een beetje vervallen… De pedalo’s liggen er een beetje ondersteboven bij, het vroegere ploeterbadje is eerder een modderbadje… Maar het heeft nog steeds iets idyllisch.  Na het eten maken we een wandeling van 6 km rond het meer, tussen de duizenden vlinders.  De zusters houden het ondertussen bij een terrasje.

Vervolgens brengt Complet ons in echte ‘off road’ stijl door de wildernis van Congo naar het Bonoboreservaat . Ook hier maken we een wandeling van enkele kilometers door het reservaat om de apen te bewonderen in enkele geweldige posities.  Vlooien vangen en kontlikken zijn hier blijkbaar gewoon…

Rond 17u vatten we onze terugreis aan naar Kisantu, en ik moet zeggen dat dit toch ook wel een unieke ervaring is.  Het eerste stuk is nog in het daglicht en valtl wel mee. Enkel aan de péage hebben we lekke band. Terwijl de rest geniet van de prachtige zonsondergang, help ik Complet de band te vervangen. Voor de zwarten een hele gebeurtenis dat mendele mee een band vervangt. Als we onze weg vervolgen is het reeds donker.  Dit tart elke verbeelding. Tegen 90 tot 100 km per uur rij je op een tweebaansvak. Auto’s (lees wrakken) en vrachtwagens rijden vaak rond met maar halve verlichting, als ze al verlichting hebben.  Tussenin heb je ook nog enkele fietsers die je niet ziet of enkele honderden voetgangers langs de weg die hun dagelijkse kilometers aan het afleggen zijn. Af en toe heb je mistlampen nodig om door de uitlaatgassen door te kunnen kijken. Enkele kilometers verder liggen er veel grassen op de weg en met reden. Plots duikt er een vrachtwagen op dwars over de weg. Nog een half uurtje verder moet Complet volop in de remmen vliegen als er een wrak in pan staat.  Hier zijn ze nog volop grassen aan het leggen… Nog enkele kilometers verder zien we ineens een vuurzee langs beide kanten van de weg. Blijkbaar hebben ze de grassen langs de kant afgedaan en branden ze dit ’s avonds maar allemaal op.  Als we om 19u30 toekomen bij de zusters, zijn we meer dan tevreden dat we terug van dat minibankje van de land cruiser af mogen kruipen.

Nog even eten, een koude douche nemen en even de blog schrijven. En dan ons bed in, want het is morgen weer vroeg dag. Om 6u45 hebben we met zuster Cecilia afgesproken om mee naar de Congolese mis te gaan. Een avontuur van twee uur.

Halleluja,

Kris