Ik zit momenteel net even neer na een zeer drukke voormiddag, zeker in de drukkende warmte. Ik ben deze morgen begonnen, bijna met een ritueel, nl mijn potten zalf ophalen. Toussain heeft verschillende potjes honingzalf gemaakt bestaande uit honing en vaseline. Zeer simpel, makkelijk te maken, met produkten die ze in overvloed hebben. Wat wil je nog meer… Vervolgens begin ik mijn wondtoer van St Luc, maar in principe vrij gelijklopend met in Leuven.
Ik ga eerst een wonde verzorgen bij een patiënt die Jan eergisteren geopereerd heeft. Alles is dik in orde, weer een patiënt die veel geluk heeft dat hij op het ‘juiste’ moment hier is. Ondertussen strikken ze me nog even voor een andere wondje. Ik vervolg mijn toer op materniteit. Mireille, de verantwoordelijke toont me hoe ze er de wonden verzorgen. Ik voel me net een belastingcontroleur, maar ze verzorgen de wonden wel goed. Ondertussen komt Zuster Cecilia me opzoeken om een wonde te zien op Medecines interne. Maar al snel wordt één patiënt vier patiënten. Er zijn gisteren verschillende patiënten binnengekomen met ernstige wonden. Ongelooflijk wat je tegenkomt: een wonden met korsten om u tegen te zeggen waar de etter onderuitkomt, of wonden verzorgd met ‘natuurlijke’ produkten, al lijkt het meer op modder… Ik haal mijn bistourimesje boven en begin de verschillende wonden grondig te debrideren, te reinigen en breng mijn favoriete honingzalf aan. Ik heb de indruk als ik alles uitleg dat hun Congolese frank ondertussen toch begint te vallen.
Ondertussen is het 10U30. Nog even terug naar materniteit voor een opengevallen wonde van een keizersnede. Zoals verwacht serieus geïnfecteerd, dus ik haal mijn wondprotocol terug boven. Ik hoop dat ze het eind volgende week zullen kennen. Nadien haast ik mij naar chirurgie, waar ze aan het wachten zijn om de verbrande patiënt te verzorgen. Onder toezicht van 12 congolezen doe ik het verband, en ja, mijn eerste test met honingzalf (al was het nog de vloeibare vorm) begint te werken. De congolezen zien zelf dat de wonde veel properder is. Nadien nog enkele diabetesvoeten behandelen, het wondprotocol toelichten, en zeggen wanneer ze de wonden moeten verzorgen. Want in het weekend is het aan hen, als wij hopelijk even kunnen genieten van een welverdiende rustpauze.
Na de middag neem ik even de tijd om alles op een rijtje te zetten. Maar ondertussen krijg ik reeds telefoon om naar spoedgevallen te gaan, waar verschillende patiënten van een ongeval zijn binnengekomen… Wat zullen we nu weer te zien krijgen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten