Inderdaad, ondertussen zitten we al te wachten bij de broeders in Kinshasa om deze avond om half negen onze vlucht te hebben. En gelukkig hebben we hier stroom en internet. Zoals jullie zullen gemerkt en verwacht hebben was het in Kisantu anders. We hebben de laatste 24 uur geen elektriciteit gehad, noch internet, en bovendien deze morgen ook geen water gezien de pomp van de bron niet heeft kunnen werken. Het was dus deze morgen een kattewasje met wat water uit de emmer in plaats van een frisse douche. Ik zal morgenvroeg dus goed stinken als ik van het vliegtuig stap… Bovendien zat heel het huis vol met Congolese vrouwen en mannen van een of andere ambasade die zich hier zouden komen opfrissen en ontbijten. Dat viel dus ook wat tegen…
Om acht uur zijn we nog een laatste keer naar het ziekenhuis geweest om het verband van het tweede geopereerde kindje uit te pakken. Eigenlijk best spannend, al was het resultaat niet volledig zoals we gehoopt hadden. Infectie blijft hier een groot probleem en dus ook nog een werkpunt, al vermoed ik dat we deze wonde nog wel in orde krijgen. Dit maakt dus dat onze missie niet helemaal maar voor een groot deel geslaagd is. We hebben veel duidelijke info kunnen verzamelen en problemen aan het licht kunnen brengen, de wondzorg is nog verbeterd, de operaties verlopen goed, maar anderzijds dienen we nog te bekijken hoe we de nazorg van de huidtransplantaties nog kunnen verbeteren. Het is toch niet allemaal zo simpel als bij ons…
Iets voor negen zijn we klaar voor de altijd vermoeiende rit naar Kinshasa. Een lange kronkelige weg van 120km met veel obstakels. Het is als het ware een slalom tussen de auto’s in panne, de vrachtwagens die de heuvels niet op geraken, en de autowrakken die nog uitgebrand of per totale langs of op de weg liggen. Neem er dan nog de duizenden mensen bij die langs de weg lopen en het enorme getoeter. Ook voor een derde keer blijf je nieuwe dingen tegen komen. Zo moet Complet opeens alles dicht gooien als een moto op zijn gemak de weg wil oversteken. Wat volgt, is een hevige Congolese discussie van bijna 10 minuten, zeker omdat de moto geen verzekering heeft.
Van CO2 vervuiling hebben ze hier ook nog niet veel gehoord, al is dit volgens Ivo wel het geval. Maar de regering heeft de maatregel moeten afschaffen wegens het grote protest van de mensen gezien ze geen geld hebben om fatsoenlijke auto’s te kopen. En er bestaat wel een keuring, maar ook hier zijn er maten en gewichten. De auto van de zusters kreeg twee “gaatjes” voor een gebarsten voorruit en een kapot achterlicht. Toen ze vroeg hoe de duizenden wrakken door de keuring geraakten, antwoorden ze heel simpel: “Mais ma soeur, autrement vous n’avez pas de travaille dans l’hôpital”.
Je merkt ook direct als we Kinshasa naderen. De druktes, de filles, de geuren, het vuil langs de weg, de chaos. En ook hier zijn we getuige van een ongeval. Een auto negeert de politie en draait een straat in waarbij hij ook nog een voetganger aanrijdt. Gelukkig zonder erg, maar zowel de politie als tientallen mannen lopen achter de auto aan. Hopelijk zal hij nergens moeten stoppen, want als ze hem te pakken krijgen, wil je niet weten wat ze er allemaal mee zullen doen.
Eerst passeren we nog even langs het ziekenhuis Mama Jemo waar we nog iets moeten ophalen. Het is een ziekenhuis van 1200 bedden, gelijkaardig aan Kisantu maar veel groter. Hier werkt ook Dr. Batalantsi, de vriend van Ivo die we net tegen het lijf lopen. Hij geeft ons even een korte rondleiding op zijn dienst heelkunde. Grote zalen met patiënten met ernstige wonden waaronder veel oncologische wonden. Maar qua wondzorg kunnen ze ook hier nog veel leren. Veel antibioticagebruik en van honingzalf hebben ze nog niet gehoord.
Ons grote doel van ons is dan ook om de honingzalf hopelijk binnen enkele jaren te kunnen verspreiden via Caameki, de verdeler van geneesmiddelen die samenwerkt met Europese instanties. Zo zouden we ook de centre de santés kunnen helpen, want ook daar is nog hopen werk zoals ik gisteren verteld heb. Je ziet na Kisantu zullen we zeker nog heel wat werk blijven hebben, zeker gezien wondzorg een probleem is dat er overal is in Congo.
Nadien is het tijd om in te checken, wat verbazend vlot gaat, zeker omdat ze snel doorhebben dat we van een humanitaire missie komen. Terwijl Ivo op stap gaat met Dr. Batalantsi gaan Liesbeth en ik iets verder eten met Complet. Het is een goed en proper restaurant waar je lekker kan eten: Antilope met pepersaus, maar ik maak ook van de gelegenheid gebruik om even krokodil te proeven. Lekker.
Na het eten brengt Complet ons naar de broeders waar we even de tijd nemen om ons op te frissen, de blog te posten – zodat jullie op de hoogte blijven – en ons missieverslag te maken. Ik zou immers graag alles afwerken vooraleer we terug in België zijn. En dan is het tijd voor het lange wachten, de fille naar de luchthaven en de verschillende controles. Hopelijk is het een vlotte vlucht. Normaal landen we morgenvroeg om iets na vijf op Zaventem.
Alvast tot morgen, voor een laatste blog!
Veel Congolese groeten,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten