Aangezien ik nog niet direct kan slapen, neem ik nog maar even de tijd om mijn blog aan te vullen…
De dag begint vandaag direct na het ontbijt met een overleg met Prof. Dewever (Ivo). Hij wil weten wat we tot nu toe hebben kunnen observeren en doen, zodat ook hij vanaf vandaag van start kan gaan met een aantal andere zaken op te nemen. Daarna gaan Liesbeth en ik eerst even langs op de privékliniek om te zien of er daar nog patiënten zijn met probleemwonden. We treffen er één dame met een grote wonde op het onderbeen, die zeker ook in aanmerking komt voor plaatsing van onze huidgreffen.
Aangezien dat we de afgelopen dagen hebben kunnen vaststellen dat de wondzorg ontzettend is vooruitgegaan en ze mijn wondprotocol goed gebruiken, kunnen we onze klemtonen wat meer op andere zaken gaan richten. Onze wondtour vandaag is dan ook wat beperkter. We gaan enkel nog eens langs bij onze brandwondenpatiënt – die het wonder boven wonder redelijk stelt – en onze patiënt met zijn grote beenwonde. Als hij ons ziet afkomen, weet hij al hoe laat het is, maar gelukkig heeft hij sinds gisteren wat pijnmedicatie gekregen zodat we zijn been vandaag wat beter kunnen verzorgen. Voor de rest is het vooral wat advies geven, wat bijsturen en hen vooral zelf de verzorging laten doen. Al beginnen de patiënten ons nu ook zelf meer en meer te kennen en te vinden. Op veel plaatsen is het al terug “Monsieur Kris” met hun vraag om hun wonden even te zien.
Nadat we nog even op orthopedie gepasseerd zijn, brengen we een bezoekje aan Cameki, de groothandel van medische materialen. En wie zit daar? Ivo en Toussaint, de apotheker, die net het compressenprobleem aan het bespreken zijn met de directeur van Cameki. Een probleem, waar we al meer dan een jaar proberen duidelijkheid in te krijgen, en vandaag eindelijk is opgehelderd. Al heb ik Ivo wel nog niet zo kwaad gezien als vandaag.
Voor het eten nemen Ivo, Liesbeth en ik nog even de tijd om alle verzamelde info te bekijken en eens te brainstormen hoe we de verschillende problemen op vlak van wondzorg kunnen oplossen. Ook tijdens de namiddag ligt vooral de klemtoon op voorbereiding van de rest van de missie. Aangezien ik volgende week vrijdag weer enkele lessen zal moeten geven in het ziekenhuis en aan de universiteit, nemen ik al wat de tijd om deze les wat voor te bereiden en onze nieuwe observaties hierin te verwerken. Al is het weer met horten en stoten: vandaag weer weinig elektriciteit waardoor mijn PC niet is opgeladen. En als de elektriciteit dan in de namiddag ook nog voortdurend uitvalt, is het moeilijk om iets uit te werken op de PC…
Verder begint nu ook het tweede hoofddoel van onze missie nl het plaatsen van de huidgreffen. Ivo brengt ons een bezoekje met Christian, de lokale chirurg om alle patiënten te bespreken die we de afgelopen dagen geselecteerd hebben. In totaal zijn het er acht, waarvan 5 kinderen, en natuurlijk zullen we ook moeten bekijken hoe we al een aan het behandelplan van onze brandwondenpatiënt kunnen beginnen. Hij zal nog heel wat operaties nodig hebben, wat geen evidentie zal zijn eens we terug vertrokken zijn.
De tijd vliegt ondertussen. In de verte klinkt alweer gedonder, maar ondertussen geraken we dit wel wat gewoon. Na het avondeten en de afwas wordt er met een whiskytje – neen, niet voor mij (ik drink ondertussen wel al thee bij het ontbijt) - nog wat nagepraat over de dag. Jeanne en Gonda komen net terug van het ziekenhuis, aangezien ze nog een man met een neurogene blaas moesten leren sonderen. Ondanks dat Jeanne hem dit vandaag al twee keer had getoond, slaagde ze er toch in om dit aan een andere man uit te leggen. En het geweldige van al was dat deze man, die op zijn zus aan het wachten was, dit nog niet erg vond… Hilarisch, maar volgens haar trekken die zwarten ook zo op elkaar, en zeker in het donker. Ik moet toegeven dat dat wel klopt, maar toch.
Nu zal ik toch maar proberen te gaan slapen, want morgen belooft de dag terug druk te worden. We moeten onze brandwondenpatiënt weer in Oka gaan verzorgen en nadien een wondtour met de chirurgen. En tussenin zullen er nog wel wat verbanden zijn. We zullen ons zeker niet vervelen.
Tot morgen,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten