Wat een eerste dag… Net terug van het ziekenhuis. Slapen lukt momenteel nog niet, ook al ben ik doodmoe. Om 22u zijn Dirk, Liesbeth en ik nog vertrokken om onze brandwondenpatiënt te verzorgen. We moeten eerst zijn bloedwaarden afwachten om te zien of we hem wel mogen opereren. Het is dan ook iets voor 23 u als we eindelijk kunnen starten. Terwijl Dirk de escharotomies (insneden in de arm) maakt, bereiden Liesbeth en ik de verbandtafel voor en beginnen we reeds de benen te verzorgen. Al snel blijkt dat de brandwonden nog wat groter zijn als we dachten en bijna 30% van zijn lichaam bedragen. De operatie en verzorging verlopen zo vlot, dat we op minder dan drie kwartier alles gedaan hebben. Van teamwork gesproken…
Helaas moeten we wel vaststellen dat de artsen waarschijnlijk de toestand van onze patiënt serieus onderschat hebben. Hij plast amper en heeft veel te weinig infusievocht gekregen. De grote vraag is dan ook of hij het wel zal halen. Niet gemakkelijk als je weet als brandwondenverpleegkundige hoe een dergelijke patiënt normaal zou behandeld moeten worden. Helaas kunnen we momenteel niet meer doen.
Moe, gefrustreerd, maar ook een beetje voldaan sluiten we onze eerste lange werkdag af. Hopelijk nu eens een rustige nacht. Tot straks,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten