Onze werkdag begint vandaag weer vroeg. Onmiddellijk na het ontbijt hebben we al ons eerste overleg met Ivo om af te spreken wie wat nog moet doen, te beginnen met het uitwerken van een kwaliteitsparameter die ons kan helpen duidelijk te maken hoe we kunnen aantonen dat de wondzorg wel degelijk vooruitgaat. Liesbeth en ik weten dus wat doen. Om dit mee te onderbouwen is het ook belangrijk dat we vandaag en morgen nog eens alle diensten doorlopen om te observeren hoe ze het nu op het einde van de missie ervan afbrengen. Nadat we onze operatiepatiënten onderzocht hebben beginnen we met de observaties, ik op pediatrie en materniteit, Liesbeth op orthopedie. Op pediatrie is de wondzorg momenteel zeer goed en doordat we al vier kinderen met grote wonden geopereerd hebben, is het aantal wondverzorgingen ook al serieus verminderd. Een heel verschil als je de kinderen nu rustig en met zeer weinig pijn in hun bed ziet liggen. Ook de angst voor de groene pakjes is sterk afgenomen. Over het algemeen verloopt de wondzorg op de verschillende diensten vrij goed, al blijven er natuurlijk verbeterpunten. Maar dat is normaal.
En enige vervelende is naarmate de missie op zijn einde komt, de verpleegkundigen en patiënten ook meer beginnen vragen, gaande van je rugzak, fototoestel, geld, noem het maar op. Net of dit in België voor niets is… We hebben hun al duidelijk gemaakt dat indien we iedereen die onze rugzak al gevraagd heeft een stukje moeten geven, ze niets kunnen doen met dat kleine stukje. Gelukkig kunnen ze er ook mee lachen.
Tijdens de middag geef ik de keukenhulpen nog even les “oven aansteken”. Blijkbaar lukt het hen nog steeds niet, dus laat ik ze oefenen tot dat ze het kunnen. Na een keertje of 6 lukt het uiteindelijk. Van ervaringsgericht leren gesproken… Na de middag neem ik even de tijd om me een half uurtje op bed te leggen. De warmte en vermoeidheid begint naar het einde nog meer door te wegen. En ik zou toch graag een beetje fris zijn als ik straks mijn verhaal moet doen in het Frans. Na een hazenslaapje en een koud douchke voel ik me in ieder geval terug iets frisser . Ik heb deze keer een lange broek en een hemd meegebracht zodat ik daar weer niet in mijn t-shirt sta zoals vorig jaar.
Om half drie komen ze ons halen, maar zoals gewoonlijk in Congo is het iets voor drie als de taxi er is. Gezien Liesbeth en Dr. Mtweba ook meegaan, is er zelfs niet genoeg plaats in de pick-up. Voor Ivo geen probleem: “we zullen wel met twee op de voorste zetel zitten, he Liesbeth”. Oude snoeper… maar dat zien de Congolezen toch niet zitten. Pech voor Ivo. Om drie uur beginnen zal moeilijk zijn en als we iets later aankomen ziet de zaal al zwart van het volk. Er zit zeker 250 man, ze staan zelfs tot buiten.
Ik begin maar direct met de projectie te herorganiseren, want als ik hen liet doen zouden ze op de zijmuur gaan projecteren. Ongelooflijk. Na wat verwelkomingen mag ik beginnen met de les rond wondzorg. Nadien geeft Ivo een stukje over de plaatsing van huidgreffen en tenslotte mag ik nog afsluiten rond de nazorg van de huidgreffen. Een mooi verhaal over de huidige missie die net een uur duurt. Nadien wordt er nog een half uur voorzien voor vragen, wat al snel uitloopt tot driekwartier. En ik ben zeer blij dat Ivo er is om mij mee te assisteren bij de vragen, want c’est pas simple en Francais…
Zoals vorige keer worden we ook nu weer uitvoerig bedankt met applaus, bloemen en een cadeau en wordt de opleiding afgesloten met een drankje. Gelukkig is er deze keer geen fotoshoot van een half uur zoals vorig jaar. Anderzijds krijg ik bij het drankje wel langs alle kanten vragen, zelfs om in Kinshasa te gaan spreken. We zullen wel zien. Ondertussen is het vijf uur door als ze ons terugbrengen naar de zusters, nu met de bak van de pick-up volgeladen met verpleegsters en dokters die ook naar het ziekenhuis moeten. Hier kan alles.
Voor het eten nemen we nog even met ons drie om nog een aantal documenten af te werken. En dan hopelijk wat rust. Morgen al onze laatste werkdag die begint met om acht uur les te geven aan de verpleegkundigen van het ziekenhuis. We zullen maar zien dat we uitgeslapen zijn, al is dat momenteel niet meer zo evident.
Tot morgen,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten