Onze laatste werkdag begint met de les wondzorg, normaal gezien om 8u. Maar zoals jullie ondertussen wel al zullen door hebben, zit er om 8u nog maar 2 man. Een kwartiertje later zit de zaal wel meer dan overvol met ongeveer 60 verpleegkundigen en artsen. En ik moet toegeven, dat het vandaag wat vlotter gaat dan gisteren. Al doende leert men. Zelfs de vragen achteraf kan ik vlot beantwoorden, al is ook Ivo mee komen luisteren om mee te assisteren. Ook de elektriciteit zit mee, want nog geen vijf minuten nadat ik gedaan heb, valt de stroom weer uit.
Hierdoor ligt ook het operatieprogramma op zijn gat, zoals zuster Marie-louis zou zeggen maar dan in het West-Vloams… Dus besluiten we maar met Ivo en Christian naar de pediatrie te gaan, gezien we bij het eerste geopereerde kindje mogelijk met een infectieprobleem zitten. En helaas zijn onze vermoedens werkelijkheid. De operatie is maar deels gelukt door de infectie. Nu maar hopen dat we de resterende huid nog kunnen redden. Gelukkig zien de verbanden er bij de andere kinderen er nog wel ok uit. Morgenvroeg voor we vertrekken gaan we toch nog even kijken bij het tweede geopereerde kindje.
Na de pediatrie is het wat heen en weer crossen tussen de zusters en het ziekenhuis om nog een aantal zaken af te handelen die zeker vandaag nog moeten gebeuren. Terwijl Liesbeth vandaag op chirurgie gaat observeren, keer ik terug naar de operatiezaal waar Ivo en Christian ondertussen begonnen zijn met de operatie van het meisje met de contractuur aan haar voet. Geen simpele operatie, en bovendien iets wat we bij ons nooit zien of zullen zien. En dus weer een leermoment. Gezien halfweg de elektriciteit voor de verandering weer eens uitvalt, help ik maar assisteren met het bijschijnen dmv een zaklamp zodat we toch verder kunnen opereren. Het is dan ook al gauw 12u door als de operatie uiteindelijk gedaan is.
Onze brandwondenpatiënt kan voorlopig nog niet verzorgd worden, gezien er nog een andere operatie aan de gang is in de “septische zaal”. Maar aangezien we gisteren beslist hebben om onze laatste dag eens op tijd te stoppen, besluit Ivo dat het genoeg is geweest en ze het vanaf nu zelf moeten zien op te lossen. Loslaten noemt dat, al wringt dit toch wat bij Liesbeth en mij. Maar inderdaad, volgende week moeten ze ook zelf doen.
Na het eten keren Liesbeth en ik nog even terug naar het ziekenhuis voor een korte debriefing aan Eulalie, de directie nursing. Ze is zeer tevreden van onze missie, en ik moet toegeven dat ook wij van onze kant tevreden terug kijken. Volgens onze kwaliteitsindex is de wondzorg op twee jaar tijd verbeterd van 20 naar 65 à 70% adequate verzorgingen. Toch wel een grote vooruitgang, al blijven er nog wel wat verbeterpunten. Ondertussen komen ze ons ook al zoeken voor het verband van de brandwondenpatiënt, maar ook al kost het moeite, we houden de boot af.
Ondertussen is al het twee uur en is Complet op ons aan het wachten om nog een uitstap te doen met ons. Zuster Wivine heeft hem opgezadeld als gids van dienst. En ik die dacht dat we al in de brousse waren geweest, was duidelijk fout. Want vandaag heeft Complet ons via een amper berijdbaar pad en meters hoge grassen naar het midden van een kraal gereden. Dit is een ongelooflijk groot en mooi stuk natuur waar ze koeien houden. Helaas duikt er opeens uit het niets een hek op waardoor we een stuk te voet verder moeten. Hierdoor kunnen we niet tot bij de koeien geraken, maar kunnen we wel genieten van de ongelooflijk mooie natuur van Congo. Al is het niet voor lang, want een onweer komt vrij snel onze richting uit.
Net als we terug in de auto zitten begint het te regenen. Volgend probleem: de auto draaien. Maar gelukkig niet voor Complet. Gelukkig heeft de jeep genoeg PK’s zodat hij hem door alles en nog wat heen weet te draaien. Vervolgens gaan we op pad naar het groot seminarie. Een mooie gebouw uit de jaren dertig en nog gebouwd door Belgische Jezuiten. We krijgen er een zeer uitgebreide rondleiding met de nodige uitleg. Nadien gaat het verder naar Ngeba, een dorpje 15km van Kisantu. En ik moet toegeven dat ik nu pas echt het echte Congo leer kennen. We rijden midden door het dorpje heen, op amper berijdbare paden gevolgd door zwaaiende en roepende kinderen. 
Uiteindelijk komen we aan aan een centre de santé, een eerste hulpopvang waar verzorgingen en ongeveer 1 à 2 bevallingen per dag gebeuren. Maar de omstandigheden zijn erbarmelijk. Een oude verroeste bevallingstafel, geen water, licht of elektriciteit, oude bedden met amper een matras, een kotje met een wc en douche maar door gebrek aan water een kweekhok voor alles en nog wat, … Je kan het je gewoon niet voorstellen. Maar probeer het als je weet dat de varkens, kippen en geiten voor de deur rondlopen. Probeer hier maar te overleven… Niet simpel!
Op de terugweg naar Kisantu lopen er weer heel wat mensen langs de weg naar hun “huis” of eerder hut. Maar het valt me op dat het vooral vrouwen zijn die hier alle lasten dragen. Vaak een kleine op de rug en dan nog een mand volgeladen met vanalles en nog wat. Terwijl de mannen meestal niets dragen, blijkbaar door de hiërarchie. Ook in het ziekenhuis heb ik dit al vaak gezien, zelfs gisteren een vrouw met kind op de rug en een emmer met 10 liter water op haar hoofd. Probeer het thuis maar eens zonder een douche te krijgen… De zuster vertelde dat ze zelfs een dame heeft geweten met een bak aardappelen van 40 kg op haar hoofd. Ze moeten hier sterke nekspieren hebben.
Voor we naar de zusters terugkeren geeft Complet ons nog even wat sight-seeing in Kisantu en zoals een volleerde gids met de nodige uitleg. Alleen zijn weg is zo ongelooflijk slecht, dat je je soms meer in een kermisattractie waant dan in een auto. We zijn dan ook blij als we rond 6 uur doorheengeschud terug aankomen bij de zusters. Maar helaas weer zonder elektriciteit. Ik weet het, het wordt eentonig. Maar een zeer groot probleem waar we afgelopen twee weken mee geleefd hebben en wat ik absoluut niet zal missen.
Na een lekker avondmaal is het tijd voor de koffers te pakken, al loopt dit nu wat vlotter. Ik heb amper de helft mee te nemen van hetgene wat ik bij had. Het enige wat ik extra meeneem, is vier potten vers gemaakte pili-pili. De beste en pikantste van de wereld. Al moet ik toegeven dat ik bij het nemen van mijn koffer ook een halve meter omhoog ben gesprongen. In het licht van mijn hoofdlamp zie ik iets bewegen op de grond. Wat blijkt, een spin met diameter ca 8 cm. Ik moet zeggen dat ik alles gedaan heb om ze uiteindelijk te vinden en dood te kloppen. Ik denk dat ik anders mijn laatste nacht helemaal geen oog had dichtgedaan.
Slaapwel, al zal het pas morgenvroeg zijn eer ik hopelijk mijn blog zal kunnen posten.
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten