Gisterenavond hebben we samen met de zusters nog naar een film gekeken: “intouchables”. Een speciale ervaring samen met zusters film kijken, maar zeer leuk… Nadien eindelijk eens een normale nacht en dus de batterijen terug wat opgeladen voor een nieuwe werkdag.
En weer een dag met heel wat ervaringen. Liesbeth beginnen onze dag op de inwendige afdeling om onze mentaal geretardeerde patiënt te verzorgen, aangezien dit alleen niet mogelijk is . In afwachting dat de verpleegkundigen al hun verbandmateriaal verzameld hebben, proberen we hem al te verzorgen. Maar aangezien hij niet kan communiceren, is dit zelfs met twee onmogelijk. Op allerlei manieren proberen we hem te kalmeren, maar hij kijkt gewoon door ons heen. Uiteindelijk besluit de arts hem wat sedatie te geven, wat hem iets kalmeert. Uiteindelijk slagen we er toch in om hem te verzorgen, maar het blijft een zielige situatie. Hij is gewoon op straat gevonden nadat hij aangereden is geweest en heeft dus niemand. Gelukkig dat er zo’n goede ziel als zuster Cecilia is die zich wat over hem ontfermt. Nadien word ik nog gevraagd bij een patiënt die een wonde heeft die is verzorgd met “sable jaune”. Inderdaad, gewoon wat modder… Als ik het verband eraf doe, komen de geur en de vliegen ons tegemoet. Gelukkig is het wat beter als ik de wonde eens grondig geschrobd heb.
Nog twee patiënten later is het al half tien door als ik naar materniteit vertrek en Liesbeth zich ontfermt over pediatrie. De wonden op materniteit vallen al bij al wel mee, alleen wat hechtingen die zeer moeilijk te verwijderen zijn… Liesbeth heeft op pediatrie ook haar handen vol. De verpleegkundige ginds doet ongelooflijk goed de wondzorg, maar er zijn zeer veel kinderen met uitgebreide wonden. En iedereen wil wel door die blanken geholpen worden… Zelfs een klein vierjarig meisje met brandwonden neemt haar vast na de verzorging met de vraag om haar te helpen. Je hart smelt voor minder. En ook ikzelf word langs alle kanten aangesproken om hun wonden even mee te bekijken.
Ik keer ondertussen terug naar chirurgie om te helpen bij de patiënt met zijn grote beenwonden. Een zeer moeilijke vezorging, gewoon door het gebrek aan pijnmedicatie. Als je hier overleeft, moet je echt wel beresterk zijn. Ik probeer de wonden zo voorzichtig mogelijk te verzorgen, maar ondanks dat voel ik me meer een beul dan een verpleegkundige. Echt frustrerend. Als de patiënt een kwartier na de verzorging nog ligt te kermen, krijg ik het eindelijk geregeld met de hoofdverpleegkundige om hem wat pijnmedicatie te geven. Ondertussen is het al half twaalf en worden we in het operatiekwartier verwacht voor de verzorging van onze brandwondenpatiënt. Gelukkig hebben ze hier door dat een beetje sedatie echt wel een must is. Dit is dat wel weer geweldig. Aangezien dit voor Liesbeth en mij routine is, verloopt de verzorging ontzettend vlot en zijn we op minder dan een half uur klaar. De congoleese assistenten worden er zelfs stil van… Dit geeft voldoening! En bovendien stellen we vast dat zijn arm en hand nog goed doorbloed zijn. Hopelijk hebben we zijn arm en hem zelf gered. Hij heeft in ieder geval al zeer veel geluk gehad dat we net hier zijn, anders was hij al lang opgegeven. Maar er is nog een lange weg af te leggen…
Na de middag heeft iedereen zijn fut een beetje verloren. De warmte eist toch wel meer zijn tol als we zouden denken. Misschien toch wat meer het Congolese tempo overnemen om het uit te houden??? Aangezien deze voormiddag een vrachtwagen de hoofdkabel van de elektriciteit heeft overgereden – niet verwonderlijk aangezien de regen de helft van de weg heeft weggespoeld - , zit heel het dorp inclusief ziekenhuis en zusters al van voor 10u zonder elektriciteit. In het ziekenhuis is er wel een groep om de hoofdnoodzakelijke elektriciteit te voorzien, maar veel activiteit is er niet meer na de middag. Dus besluiten we maar naar Cameki te gaan, een groothandel voor medisch materiaal om eens te bekijken wat ze hier hebben en wat wij dus niet meer moeten meebrengen. Maar helaas, elektriciteitspanne betekent ook hier niet werken…
Aangezien het vandaag nog eens droog is, besluiten Dirk, Jeanne, Gonda, Liesbeth en ik dan maar om eens even de cité te bezoeken en iets te gaan drinken. Even een kennismaking met het echte Congolese leven. Overal spreken kinderen je aan met “mundele” wat blanke wil zeggen. Ze willen op de foto en vinden het geweldig als ze zichzelf dan even zien als je hen de foto toont. Misschien ook nog enkele tips voor thuis: als je thuis je varken even wilt vervoeren, gewoon in de koffer steken tussen de rest. Een beetje gekwiek moet je er wel bij nemen. Of hoe draag je je boekentas? Gewoon op je hoofd. Kan tevens ook voor de boodschappen. Hier dragen vrouwen wel een halve boom op hun hoofd… Als we iets later terugkeren, zijn er enkele jongens op het grasveld voor de kerk aan het voetballen. Als we even blijven staan om te supporteren, voetballen ze er op los. Net alsof ze Messi zijn, zelfs met salto’s en al na hun doelpunt. 
Ondertussen begint het donker te worden en is de grote vraag wanneer we terug elektriciteit zullen hebben. Stel je maar eens voor dat we thuis een hele dag zonder elektriciteit zouden zitten. Dat zou een grote ramp zijn. Hier valt dit best mee. Je past je snel aan. Zelfs een douche nemen met een alleen een zaklamp is geen probleem. Moet je zeker eens proberen! Maar even wat op de pc werken zolang we nog een batterij hebben met op de achtergrond het doordringende gehuil van mensen die net weer iemand verloren hebben op spoedgevallen. Geluk en verdriet zijn hier nooit veraf en wisselen zeer snel!
En dan net als we ons voorbereiden op een romantische avond met kaarsen, is er terug licht. Zou dit iets met de zusters te maken hebben die net aan het bidden zijn? In ieder geval wordt het een gewoon avondmaal, deze keer met Prof. Dewever die net gearriveerd is vanuit Kinshasa. Nog even de afwas doen en dan nog wat administratie afwerken en natuurlijk mijn blog posten… Tot morgen!
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten