Het deed deze morgen pijn om op te staan. Ik heb zelfs door de gezangen heen geslapen, en dat wilt wat zeggen…
Na het ontbijt gaan we eerst even langs op spoedgevallen waar onze brandwondenpatiënt na zijn operatie naartoe is gebracht. Hij leeft gelukkig nog, maar zijn toestand blijft toch kritiek. Vandaag is het de bedoeling om de wondzorg op de orthopedie te observeren en evalueren, maar als we toekomen zijn ze nog niet bezig. Dan maar naar chirurgie waar ze wel al in actie zijn. Liesbeth en ik proberen zoveel mogelijk wondzorgen te observeren en bij te sturen. Maar over het algemeen doen ze zeer goed hun best. We proberen hen nog duidelijk te maken hoe ze de wonden nog properder kunnen krijgen, wat ook lijkt te lukken.
Terwijl Liesbeth naar orthopedie trekt, help ik nog mee met de verzorging van een patiënt met een necrotiserende fasciitis over heel zijn re been – een zeer grote wonde veroorzaakt door een vleesetende bacterie - en een geinfecteerde donorsite op zijn ander been. En alle hulp is welkom. Dergelijke grote wonden verzorgen blijft voor hen een zeer moeilijke opgave. Gezien pijnmedicatie hier een zeldzaamheid is, probeer ik de patiënt af te leiden en hem zoveel mogelijk te laten concentreren op zijn ademhaling. Het helpt zodat ik de wonden grondig kan reinigen, al voel ik met er toch niet helemaal goed bij. Ik moet toegeven dat het hier harde mensen zijn met een hoge pijndrempel. Wanneer ik hem vertel dat we hem misschien volgende week kunnen helpen als we nieuwe huidgreffen kunnen plaatsen, zie je hem opfleuren. Hopelijk geeft dit hem wat moed.
Liesbeth is ondertussen goed bezig op orthopedie. Gezien we nu met twee zijn, kunnen we het werk verdelen wat toch wel een groot verschil is met mijn vorige missies. Ook hier gebeurt de wondzorg vrij goed, al zijn er op orthopedie wel wat meer verbeterpunten. Zo liggen hier de verlamde patiënten op een harde plaat of beddenbodem, omdat anders het risico bestaat dat wervels eventueel zouden verschuiven. Dat ze hierdoor nog meer doorligwonden ontwikkelen, vinden ze minder belangrijk. Er blijft dus toch nog wel wat werk…
Voor het middageten gaan we nog even langs op de materniteit om te bekijken of we daar nog patiënten hebben die we morgen moeten zien, maar gelukkig blijken er dit maar twee te zijn. Na het eten worden het gebrek aan slaap en de drukkende warmte merkbaar, en niet alleen bij mij. Ook Dirk en Liesbeth hebben last van onze nachtelijke operatieavonturen. Een welgekomen siësta doet ontzettend veel deugd.
Na de siësta keren Jeanne, Liesbeth en ik terug naar het ziekenhuis. We passeren nog eens op spoedgevallen bij onze vriend. Hij zit wat recht in zijn bed, maar ligt er ongelooflijk zielig bij: koorts tot 39,6 (omdat wij dit even zelf checken), rillen, een infuus leeg… We proberen duidelijk te maken aan de verpleegkundigen om hem toch wat meer in het oog te houden en te helpen door hem wat eten en drinken te geven en pijnmedicatie te geven. We hebben ook onderleggers meegebracht om onder hem te leggen zodat hij niet in zijn wondvocht gaat zwemmen op zijn matras. Zijn familielid of “garde malade” is er immers momenteel niet, wat betekent dat de patiënt zelf zijn plan moet trekken. Zielig, maar meer kunnen we voorlopig niet doen. We hebben ondertussen al geregeld dat Liesbeth en ik zijn verband morgen terug in de operatiezaal kunnen doen, zodat hij toch wat in slaap kan gedaan worden. Dat is hier al een grote uitzondering.
Tijdens het middageten vertelde Dirk dat hij al verschillende patiënten had gehad zonder garde malade wat betekent dat deze patiënten geen eten of drinken hebben. Tenzij er toch iemand zo goed is om hen iets te eten of te drinken te geven. Blijkbaar heeft hij zo’n dame gehad die het zo bijna drie weken heeft volgehouden. Ongelooflijke toestanden, maar hier realiteit…
Nadien brengen we nog een kort bezoek aan Serge, de nieuwe hoofdverpleegkundige van orthopedie om met hem onze observaties te overleggen en hem wat meer info te geven rond de wondzorg. We proberen hem zo goed mogelijk te kneden… Als we iets later terug bij de zusters zijn en onze administratie aan het afwerken zijn, wordt het zeer donker en steekt er een harde wind op. Het resultaat laat niet lang op zich wachten: donder, bliksem, zondvloed, zelfs de zusters hebben dit nog niet veel meegemaakt. Weinig later hebben we zelfs geen elektriciteit meer.
Het voordeel is de temperatuur momenteel wel weer wat draaglijker is. Elk nadeel heeft dus zijn voordeel. Hopelijk vandaag een iets rustigere avond en ik vermoed vroeg naar bed.
Veel groeten,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten