Afgelopen nacht is de regen weer met bakken uit de lucht gevallen. Belgisch regenweer, maar met onweer en hogere temperaturen. Veel zon hebben we eigenlijk nog niet gezien. We zullen dus zeker niet bruin zien, als we al tijd zouden gehad hebben om de zon te zien…
Het is net alsof we hier ook in een brandwondencentrum werken. Vandaag is het immers “brandwondendag”. De twee kindjes worden geopereerd en onze brandwondenpatiënt nemen we vandaag ook nog eens onderhanden in de operatiezaal. Maar eerst gaan we tijdens de ochtendtour nog eens langs bij de patiënten die reeds geopereerd zijn. Voorlopig zien de verbanden er nog ok uit, dus laat ons hopen dat alles - of toch tenminste zoveel mogelijk - lukt van de operaties. Al is het spijtige natuurlijk dat we niet alles gaan kunnen opvolgen, gezien we zaterdag al vertrekken. Maar de zusters hebben beloofd om ons op de hoogte te houden.
Terwijl ik toch op pediatrie ben, maak ik van de gelegenheid gebruik om alle kindjes een cadeautje te geven. Even de sint spelen... Leuk om zien hoe kinderen zo blij kunnen zijn met iets kleins dat ze krijgen. Het helpt hen even hun zinnen te verzetten. Want iets verder worden we weer met het andere uiterste geconfronteerd: een prematuurtje van 600 g dat deze morgen overleden is.
Terwijl we naar chirurgie gaan, zien we onze “stepping sister” weer voorbijvliegen. En ja deze keer heb ik ze op foto! Ook op chirurgie is het even fotoshoot. De verpleegkundigen willen met mij en Liesbeth op de foto, maar de mannen natuurlijk allemaal met Liesbeth. Langs alle kanten heeft ze al vragen gekregen voor haar telefoonnummer en mailadres… Blanke juffrouwen zijn hier blijkbaar erg in trek, blanke mannen gelukkig minder. Maar gelukkig wordt er ook nog gewerkt op chirurgie. Er is immers een nieuwe lading studenten geland. En ik moet toegeven dat de verpleegkundigen hen toch wel goed zeggen hoe de wondzorg moet gebeuren. Goed om zien en horen dat onze manier van coaching geapprecieerd wordt door hen en hen ook stimuleert!
Als ik iets later in de operatiezaal toekom, zijn ze gelukkig toch al begonnen met het eerste kindje te opereren. Zij heeft zich enkele maanden geleden verbrand en heeft nog ernstige wonden aan het hoofd en de bovenarm. Een iets complexere operatie, zodat Ivo nog eens assisteert. Ik moet toegeven dat ik eigenlijk hier de afgelopen dagen al heel wat heb kunnen zien en leren tijdens de operaties gaande van escharotomies, z-plasties tot de volledige plaatsing van huidgreffen. Dingen die ik in Leuven nog niet dikwijls heb kunnen zien.
Vervolgens is het weer wachten geblazen, want eer we terug kunnen beginnen aan de verzorging van onze brandwondenpatiënt is het bijna een uur verder. Van efficiënt werken kunnen ze toch nog veel leren… Ondertussen is dit voor Liesbeth en mij een routinezorg geworden – zelfs in het donker door elektriciteitspanne . Maar de grote vraag is: wat als we volgende week weg zijn? Justin, een leergierige verpleger van chirurgie, wil ons komen helpen wat we zeker niet afslaan. We geven hem zoveel mogelijk uitleg in de hoop dat hij het wat kan verderzetten. Als we de functie van een wondzorgverpleegkundige hier kunnen uitbouwen – waar toch al mee ingestemd is door de directie – is dit zeker een goede kandidaat!
Als we bij de zusters komen, blijkt dat er net mensen zijn langsgekomen om nog eens een derde keer te boren naar water. Laten we hopen dat ze deze keer meer succes hebben. In ieder geval is na het eten mijn kaars even uit, al is er niet veel tijd voor te rusten. Ivo heeft nog een hele waslijst van dingen die we moeten doen te beginnen met onze les voor morgen af te maken. Tussen de brainstormingen en besprekingen door nog wat documenten uitwerken. En ook de volgende dagen staat ons programma nog goed vol. Ik moet toegeven dat ik deze missie in vergelijking met de vorige missie niet veel tijd gehad heb om iets te doen in Kisantu. Ik ben amper weggeraakt van het klooster en heb mijn PC meestal pas afgezet net voor het eten om 19u.
Ondertussen komen Dr Makiadi en Eulalie ook nog langs om ons al een cadeautje – voor mij weer een geweldig Congohemd in typische Afrikakleuren- te geven , aangezien Gonda morgenvroeg al vertrekt. Zij moet morgen al door aangezien ze vrijdag al in België moet zijn voor Solfa evenementen. Toen waren ze dus nog met drie… Na de avondrituelen krijgen we nog bezoek van de Monseigneur, een verplicht nummer, al zou ik veel liever op tijd mijn bed ingekropen zijn...
En net als ik dan nog snel mijn blog wil posten, hebben we wel elektriciteit maar ligt het internet weer uit. Je zou er de …. van krijgen!
Slaapwel (met de donder op de achtergrond) en tot morgen,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten