Gisteren toch maar antibiotica genomen en gelukkig met goed resultaat. Ik ben nog niet 100%, maar toch al een stuk beter. Vannacht heb ik ook eens een goede nachtrust gehad, al blijft er hier een vogel om vier uur zijn ochtenddeuntje fluiten. Mooi, maar niet in het midden van de nacht, en blijkbaar ben ik niet de enige die er last van heeft.
Om iets na acht zijn we met zijn allen vertrokken naar het ziekenhuis. Eerst nog even langs Toussain om honingzalf op te halen, maar alles is op. Blijkbaar is het verbruik deze week toch wat hoger, misschien ook door onze brandwondenpatiënt. Hij belooft er direct te maken, zodat we een uurtje later terug zalf hebben. Op zich niet direct een probleem, want een maandag is hier echt een “maandag”. Eer ze hier aan het werk zijn…
De bedoeling was om eerst nog even het verband te doen van onze mentaal geretardeerde patiënt op de inwendige. Maar blijkbaar zijn zijn wonden zo goed geëvolueerd, dat de vogel is gaan vliegen. De zuster heeft hem, sinds ze hem gisteren avond nieuwe schoenen heeft gegeven, niet meer teruggezien. Nochtans waren het geen “loopschoenen”… Mijn voormiddag situeert zich dus vandaag volledig in het operatiekwartier. Eerst wat assisteren bij het plaatsen van de huidgreffen bij het eerste kindje, en nadien het verband van onze brandwondenpatiënt. Liesbeth gaat ondertussen de verpleegkundigen op orthopedie verder ondersteunen en coachen. Gezien de wondzorg zeer veel verbeterd is, is deze missie echt wel totaal verschillend van de vorige. Maar het is natuurlijk ook leuk om te merken dat al onze inspanningen toch wel effect hebben en tevens gewaardeerd worden.
Het is ondertussen al negen uur door eer het kindje toekomt in de operatiezaal. Gezien het verband wat groen ziet, willen ze eerst de operatie nog uitstellen. Maar in dit geval is dit het gevolg van het gebruik van de honing. Blijkbaar moet ik hen dit nog eens goed uitleggen. Eer het kind in slaap is en goed geïnstalleerd, zijn we weer een half uur verder. Al het nieuwe materiaal wordt vervolgens in gebruik genomen, wat toch niet zo evident is. Bij ons wordt er paraffine gebruikt om de dermatoom beter te laten glijden over de huid. Maar hier lukt dit niet, mogelijk omdat de huid van de zwarten toch wel iets anders is van samenstelling. Uiteindelijk lukt het na een derde poging wel om een goed stuk huid af te nemen en is de schade al bij al beperkt. Het meshen of vergroten van de huid en de uiteindelijke plaatsing verlopen wel vlot zodat we na een goed uurtje al klaar zijn. Nu maar hopen dat het lukt en er geen infectie spelbreker zal spelen.
Ondertussen heeft Liesbeth ook haar deel gehad. De verpleegkundigen doen goed hun best en hun werk, maar helaas liggen er op orthopedie altijd verschillende paraplege patiënten met ernstige decubituswonden. Ook nu is het niet anders, wat maakt dat op een bepaald moment ze geconfronteerd wordt met larven, al dan niet uit een wonde. In ieder geval niet zoals wij soms larven gebruiken in de wondzorg. Ze is content al ik haar kom “redden” om mee het verband te doen van onze brandwondenpatiënt.
Deze stelt het al bij al vrij goed. Het zijn hier echt wel sterke mensen. Bedoeling was oorspronkelijk om het verband vandaag zonder sedatie proberen te doen, maar al gauw wordt duidelijk dat dat nog niet haalbaar is. Op zich niet slecht, want aangezien hij gesedeerd is, kunnen we van de gelegenheid gebruik maken om de wonden echt grondig proper te maken met een curette of een soort van scherpe lepel. Het verschil is echt wel zeer groot. Hopelijk kan dit de wonden verder stimuleren om op te groeien zodat er zoveel mogelijk huid spontaan kan genezen.
Ondertussen is het al middag en dat is niets te vroeg, want ik merk dat mijn vochtbalans serieus ontregeld is. Terwijl Liesbeth de operatie van de namiddag mee volgt en de patiënten voor morgen voorbereidt, neem ik de tijd om mijn presentatie verder af te werken. Ik krijg deze namiddag immers al bezoek van mensen van de universiteit met de vraag om de les donderdag al te geven. Wat misschien nog niet zo slecht is.
Terwijl ik de laatste hand leg aan mijn presentatie, is er in de verte een geluid te horen dat we niet direct kunnen onderbrengen. Het is de eerste keer dat we dat horen en wat blijkt uit het toeterend geluid, het is een trein. Op zich niets speciaals in België, hier daarentegen wel. Het is enkele maanden geleden dat er nog eens een trein is gepasseerd. Het toeteren zal wel nodig zijn, aangezien het treinspoor ook als voetpad wordt gebruikt.
Momenteel klinken de kerkgezangen weer, gevolgd door het avondeten en de traditionele afwas. De prof samen met de zuster aan de afwasbak, ambiance is verzekerd!
Tot morgen,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten