Alweer een dag voorbij. Ik heb het gevoel dat de tijd hier nog sneller voorbij gaat, of zou dit met het tragere tempo te maken hebben? Het lijkt of we de volgende drie dagen nog zoveel moeten doen, al is er de afgelopen dagen gelukkig toch ook al heel wat gedaan.
Onze wondtour begint vandaag terug op inwendige waar we onze patiënt opvolgen met zijn brandwonde, die – hoe kan het ook anders – goed vooruitgaat met de honingzalf. Ondertussen heeft zuster Cecilia nog een meisje met HIV met een wonde voor ons, al blijft ze zelf miskennen dat ze besmet is. Met iets meer voorzichtigheid nemen we ook haar wonde onder handen. Nadien trekken we naar pediatrie om de verbanden te evalueren van de kindjes die gisteren geopereerd zijn. De verbanden zien er gelukkig nog proper uit, ruiken niet en vertonen geen tekens van infectie. Enkel één verband van een donorplaats is wat verschoven. Als we het verband doen van dit kind stellen we gelukkig vast dat de angst en de pijn bij de verbandwissel enorm verminderd zijn ten opzichte van de vorige dagen. Hopelijk blijft dit zo, want als we iets later nog even een wonde van een ander kind evalueren klinkt het geschreeuw weer door merg en been. Het blijft toch niet evident.
Op orthopedie en chirurgie verlopen de verbanden vrij vlot. Hier en daar nog wat bijsturen, maar ze doen hun best. En af en toe blijven ze ons wel wat testen, al lukt dit natuurlijk niet meer zo vlot. Je hoort ze dan van alles zeggen in hun eigen taal. Terwijl Liesbeth nog even op orthopedie blijft, keer ik naar de operatiezaal. Ondertussen zien we zuster Cecilia voorbijvliegen op haar step. Inderdaad je hebt “flying doctors”, hier is het “a stepping sister”of hoe zeg je dat. In ieder geval een geweldig zicht, maar ze is zo snel dat ik er geen foto van kan nemen. Ik beloof dat dat nog volgt.
In de operatiezaal zijn ze net begonnen met het volgende kindje voor de plaatsing van de huidgreffen. Christian, de locale chirurg, begint de techniek goed onder de knie te krijgen zodat Ivo enkel wat moet toezien en zich kan toeleggen op andere dingen. Hij heeft immers een waslijst van gesprekken gepland met de verschillende verantwoordelijken om hier wat meer inzicht en structuur te krijgen. De operatie verloopt vlot met “mooie” huidgreffen. Op naar de volgende patiënt. Dit is de jongeman met de grote beenwonde door een necrotiserende fasciitis. Gezien zijn wonden nog te geïnfecteerd zijn, is het de bedoeling om deze vandaag onder anesthesie eens goed proper te maken. Geduld is hier een schone deugd, wat soms nog vermoeiender is dan het werken…. Het is ondertussen bijna twaalf uur eer hij zijn epidurale verdoving heeft gekregen en ik eindelijk mag beginnen. Inderdaad, ik dacht dat Christian mij ging helpen, maar ik zal het alleen mogen doen. Gelukkig zijn de wonden wel al een stuk properder, zodat het vrij vlot gaat. Na een goed uurtje ben ik klaar met de grote schrobbeurt. Mogelijks kunnen we hem toch nog opereren, want gisteren had hij al veel verdriet omdat we hem nog geen huidtransplantatie konden geven omwille van de infectie.
Ondertussen is het terug tijd om terug op krachten te komen bij de zusters. Na de middag ben ik secretaris van dienst. Ivo heeft nog een aantal documenten om verder uit te werken, en ook Gonda heeft nog wat vragen. Aangezien ik de enige ben met een pc en vlot wat documenten kan uitwerken, weet ik wat me te doen staat. Maar alles voor het goede doel. Als hen dit hier kan helpen, met veel plezier. Liesbeth assisteert ondertussen mee in de operatiezaal bij Gonda, zodat we toch zicht blijven houden op alle operaties.
Twee uur en enkele documenten verder is het tijd om naar binnen te vluchten. Voor de zoveelste dag op rij worden we weer geconfronteerd met een serieus onweer. Het regenseizoen is goed voelbaar! Bovendien valt ook nog eens de elektriciteit uit voor de zoveelste keer deze week. We hebben de laatste dagen al bijna meer geen dan wel elektriciteit gehad. Ze hebben straks zelfs een stuk moeten opereren enkel met een zaklamp. Ondanks de vele regen is er de afgelopen dagen ook zelden water in het ziekenhuis. Handen wassen voor een operatie lukte me daarstraks niet. We zijn ondertussen dus al wel wat gewoon van kamperen in Congo.
Ook het avondeten is bij het kaarslicht, zelfs de afwas. Heel romantisch... De hulp van de keuken heeft zelfs daar straks meer dan een uur de knop van de gasoven ingehouden om zijn brood gebakken te krijgen. De andere ovens werkten niet en hij wist niet hoe hij de knop anders kon fixeren. Ondertussen heb ik wel gevonden hoe dit moet – ja ik ben soms ook klusjesman voor de zusters - zodat dit een volgende keer iets makkelijker zal gaan.
Zo zie je maar. Het is hier back to basic op veel vlakken. Mijn blog posten zal waarschijnlijk ook voor morgen zijn, als er dan tenminste al terug internet is. Let’s hope!
Groeten,
Kris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten